14 lutego? Święto? Nie, nie znam... :3

Dziś walentynki. I chociaż nie przepadam za tym świętem (i to nie dlatego, że nie mam drugiej połówki), to postanowiłam jakoś je jednak uczcić. 

- Hej, Śmierć, co tu robisz? Przecież dzisiaj mamy wolne – zapytał Mroczny Grabarz. Nawet jemu pozwolono dzisiaj odpocząć od wpisywania do swoich ksiąg nazwisk ludzi, których żywot właśnie się kończył.

- Nudzi mi się. Co to za dzień bez zabijania?

- Jaki to dzień? Wolny! Nie musimy nic robić, wreszcie mogłem się wyspać!

- Przecież Ty nie musisz spać… Nikt z nas nie musi – mruknął, siadając na jego biurku i zdejmując kaptur z głowy. Westchnął ciężko i pogładził swój pistolet, za pomocą którego wykonywał wyroki. – I co ja mam dzisiaj robić?

- Świętować. No dalej, nie udawaj takiego pracoholika. Uśmiechnij się.

- Mroczny, ja się nie uśmiecham. Jestem Śmierć. Ja zabijam. Nudzę się. Cholera, nawet w Boże Narodzenie Szef nie robi takich akcji! A to w końcu urodziny jego syna!

- Wiem, że nie lubisz walentynek. Nie masz dziewczyny, więc się nie dziwię…

- Ty też nie masz – przerwał mu. – Nikt z nas nie ma. Ale musimy to znosić. Jakby nie można było zabrać chociaż kilku dusz…

- Pamiętasz, jak kilka lat temu Amor zrobił Szefowi awanturę? Zagroził, że jak nie przestaniemy urządzać takich krwawych jatek w jego święto, to sprawi, że po Ziemi będą chodzić sami homoseksualiści i rozmnażanie szlag trafi. No to co mieliśmy zrobić? Przecież ten skrzydlaty nie jest do końca normalny, sam o tym wiesz.

- Jak miał problem, to mógł przyjść z tym do mnie. Wypchałbym mu ten jego wiecznie goły…

- Nie kończ! – krzyknął przerażony Grabarz, wiedząc, do czego zdolny jest zdenerwowany Śmierć. Poklepał go po ramieniu i uśmiechnął się do niego szeroko, jak to tylko on jeden potrafił. – Słuchaj, idę dzisiaj do Sławka na imprezkę. No wiesz, alkohol, te sprawy. Jak chcesz, to też chodź.

- Sławek ciebie pierwszego zaprosił? – zapytał urażonym tonem.

- Jakbyś kupił sobie w końcu telefon, to też byś wiedział. Trochę technologii jeszcze nikogo nie zabiło.

- Nawet nie wiesz, ilu idiotów zginęło podczas prób naprawiania jakichś sprzętów czy suszenia włosów suszarką w kąpieli. Nie wspomnę o graniu na konsoli przy basenie. Albo własnoręcznego budowania zbroi Iron Mana. Było też…

- Dobra, załapałem. To idziesz czy nie?

- A mam inne wyjście?

- Wiesz, że nie – odparł i złapał go za rękę, ciągnąc go do swojej garderoby.

- Nie chcę nic mówić, ale do Piekła to raczej w drugą stronę…

- Chyba nie myślisz, że pokażesz się tam w takim stroju!

- Czego ty chcesz? Zawsze tak chodzę do Sławka…

- Śmierć, pomyśl trochę. Wiesz, ile tam będzie gorących lasek? Wiesz?

- Mroczny, ja jestem aseksualny. A ty jesteś kompletnym debilem. Chyba sobie jednak odpuszczę tę imprezę…

- Ani mi się waż! Przecież schlać się możesz, nie raz to robiliśmy. Poza tym nie zostawisz swojego kumpla w potrzebie, no nie? – zapytał, patrząc na niego oczami słodkiego szczeniaczka. Oczywiście to nie mogło zadziałać na Śmierć, ale Grabarz już tak miał. Ot, kolejny głupi nawyk.

- Tylko nie przesadzaj ze strojeniem mnie, ok?

- Jak zawsze… Jaki lubisz kolor? Tylko mi nie mów, że czarny. Zawsze to mówisz.

- Ale ja lubię czarny – mruknął urażony. – Twoje pytanie jest bez sensu.

- A co powiesz na to? Do twarzy ci będzie.

- Nie chcę wiedzieć, skąd masz tę wściekle różową sukienkę.

- No co? Nawet Lolity do mnie przychodzą, sam rozumiesz. A do nieba nie wpuszczają w takim stroju. No weź ją przymierz…

- Nie ma mowy. Chyba zwariowałeś. Jak chcesz, to sam ją ubierz.

- Przecież wiesz, że mam słabość do koronek i kokardek tylko na kimś. A ty będziesz taki słodki!

- Gdzie to ja mam swój pistolet… - mruknął Śmierć, udając, że szuka go w połach obszernego płaszcza. Grabarz westchnął ciężko i z powrotem zagłębił się między wieszakami.

- Grozisz mi? Przecież wiesz, że mnie nie zabijesz.

- Wiem. Ale jak strzelę ci między oczy, to chwilę zajmie, zanim dojdziesz do siebie.

- Jesteś taki niemiły. Mamy dziś walentynki, chamie!

- I dlatego nie mogę pracować! Przez to głupie święto! Kto to w ogóle wymyślił?!

- Ja, ignorancie – warknął Amor, pojawiając się za jego plecami. Dźgnął go oskarżycielsko w ramię i podszedł do Grabarza. – Potrzebuję czegoś naprawdę ekstra. Najlepiej różowego. I dużo kokardek. I koronek w sumie też. Ogólnie sama słodycz.

- Już się robi, młody. Tak się składa, że mam coś odpowiedniego.

- I pomyśleć, że przez coś takiego nikogo dzisiaj nie zabiorę…

- Co masz na myśli mówiąc „coś takiego”? No, odpowiedz! A może się boisz?

- Kogo mam się bać? Nagiego faceta strojącego się w sukienki i zajmującego się czymś tak nietrwałym i idiotycznym jak miłość? Tylko śmierć jest prawdziwą potęgą!

- No w sumie mógłbyś zacząć nosić bieliznę czy coś – zaśmiał się Mroczny i rzucił mu sukienkę, którą chwilę temu próbował opchnąć Śmierci. – Masz i spadaj. W końcu jako jedyny dzisiaj pracujesz.

- Jeszcze docenicie moją moc i władzę! – wykrzyknął, cały czerwony na twarzy, i wyszedł.

- Kumplujesz się z nim?

- Nie bądź zazdrosny, kostucho. Przecież wiesz, że moje serce należy tylko do ciebie.

- To ty masz serce?

- No pewnie! – powiedział i zatopił dłoń w swojej klatce piersiowej. – Kiedyś tu gdzieś było… Płuco, mostek, tchawica, drugie płuco, żebra… Szlag, nie ma go!

- Spokojnie, mam je tutaj – uspokoił go Śmierć i wyciągnął ze swojej magicznej kieszeni słoik napełniony formaliną, w którym unosiło się czarne, bijące serce.

- Skąd ty to masz?!

- Zabrałem jak spałeś.

- Jesteś niemożliwy! Oddawaj!

- Oddam jak obiecasz, że nie pójdziemy dzisiaj do Sławka.

- Nie pójdziemy! Zrobimy coś innego! A teraz dawaj! Zaraz umrę, do cholery!

- Nie umrzesz, idioto – powiedział, rzucając mu słój. – Mroczny Grabarz jest nieśmiertelny, jak my wszyscy.

- A skąd wiesz?

- No, tak napisali w książeczkach dla dzieci. No wiesz, tych, co to tu dorastają.

- Czytasz je? – zapytał Grabarz ze zdziwioną miną, wkładając z powrotem do swojego ciała serce.

- Raz znalazłem taką, to przeczytałem. Wiesz przecież, że lubię czytać.

- Śmierć, to jest cholerna książeczka dla dzieci. Właściwie to dla dusz dzieci. Zaraz, to ty dzieci też zabierasz?

- Tak. A co?

- Jesteś mordercą! Jak możesz?! To biedne dzieci!

- Szef mi każe, to zabijam. Taką mam pracę.

- A, no chyba że Szef – mruknął, wyraźnie uspokojony. – To co chcesz robić?

- Zjadłbym watę cukrową.

- Watę cukrową… Ty… Wolne naprawdę ci nie służy – jęknął zrezygnowanym głosem Grabarz i chwycił przyjaciela pod ramię. – Zatem prowadź.

- Wiesz, że na Ziemi sprzedają najlepszą? – zapytał i zanim Mroczny zdołał się zorientować, gdzie spędzi swój wolny czas, byli już poza Administracją.

Zapowiadał się długi i męczący dzień.

Koniec

Opowiadanie krótkie, a do stworzenia go natchnął mnie ten oto komiks:

Ps. Szczęśliwego dnia zakochanych!