Życie online, część 6

Na początek piosenka, którą gwałcę od kilku dni, a której teledysk uwielbiam prawie tak samo, jak sam utwór. Głównie przez te króliki grające na trąbkach :3

No. A teraz do dzieła!

Minął miesiąc, a za nim kolejny, i jeszcze jeden. W tym czasie zima ustąpiła wiośnie, a ta powoli zaczęła zmieniać się w lato. Nadszedł czerwiec, czas snucia planów na zbliżające się wakacje i totalnego wyłączania mózgu podczas lekcji. Tym razem nawet Artur temu uległ. Siedział na języku polskim, wyglądając przez okno i starając się nie zwariować od trzydziestostopniowego upału. Jego myśli krążyły swobodnie wokół ostatniej rozmowy z Marceliną, a która jak zwykle zrodziła w nim masę wątpliwości. Owszem, przez cały ten czas zdążył bardzo się z nią zżyć, obawiał się też, że przypuszczenia jego mamy powoli zaczynają się sprawdzać, lecz z drugiej strony tak bardzo bał się, że spotka go rozczarowanie. Gdy pomyślał, że w jednej chwili wszystko może runąć, cały ten mały światek, który zdążył zbudować dzięki Marcelinie, robiło mu się na duchu jakoś tak ciężko. Cholera, czemu ja jestem takim mięczakiem?, pomyślał z rozpaczą, wzdychając cicho.

Jego rozmyślania przerwało wibrowanie telefonu, który trzymał w kieszeni spodni. Ostrożnie po niego sięgnął i odczytał wiadomość, którą przysłała mu Marcelina.

>>Wiesz, to spotkanie to była taka luźna propozycja. Jeśli nie chcesz, po prostu powiedz. Nie będę zła ani nic. Nudno jest, jak tak milczysz. To już trzy dni. Nie wiedziałam, że aż tyle będziesz się zastanawiał. Odpisz proszę<<

- Panie Walczak, czym się pan tak właściwie zajmuje? – zapytała z oburzeniem polonistka, nie ukrywając nawet złośliwości, którą naszpikowany był jej głos.

- Eee, nic, proszę pani – odpowiedział Artur, automatycznie się prostując i wpychając telefon do kieszeni.

- A co powinieneś teraz robić? – nie dawała za wygraną. Skrzyżowała ręce na piersiach i czekała, tak samo jak sęp czeka, aż jego ofiara wreszcie umrze.

- Ja… Powinienem skupić się na lekcji. Przepraszam, to się już nie powtórzy – wydukał, próbując zignorować wykwitające na jego policzkach rumieńce, a także dziesiątki wpatrzonych w niego oczu i ciche, zduszone śmiechy.

- Mam nadzieję – mruknęła. Poprawiła okulary, które zdążyły zsunąć się z jej haczykowatego nosa, po czym kontynuowała omawianie tematu.

Gdy lekcja wreszcie dobiegła końca, Artur spakował się i wyszedł z klasy. Normalnie miałby jeszcze jedną lekcję, lecz ich nauczyciel przyrody wziął tydzień zaległego urlopu, i pewnie siedział teraz na jakiejś plaży, opalając się i popijając piwo.

- Co to była za akcja na polskim? – zagadnął go Łukasz, klepiąc go w ramię i uśmiechając się szeroko. Ostatnimi czasy ich stosunki wyraźnie się polepszyły, choć do przyjaciół było im jeszcze bardzo daleko. – Normalnie cię nie poznaję.

- Dostałem smsa i jakoś tak wyszło.

- Pewnie od dziewczyny, co? – zapytał, a widząc skonsternowanie na twarzy Artura, zaśmiał się radośnie i skinął porozumiewawczo głową. – Dobra, trzymaj się.

- Na razie – mruknął Artur, wpadając jednocześnie na genialny pomysł. Zamiast do domu, pognał go restauracji, w której pracowała jego mama. Miał nadzieję, że znajdzie dla niego choć chwilę. Wiedział, że nie może czekać do osiemnastej, i że musi załatwić sprawę z Marceliną w przeciągu najbliższej godziny. Teraz albo nigdy, pomyślał, wchodząc do lokalu i od razu kierując się w stronę barku, gdzie stał Darek.

- Mama wolna? Muszę zamienić z nią dwa słowa – powiedział błagalnym tonem. Mężczyzna skinął głową i wskazał na zaplecze.

- Śmigaj, młody. Tylko nie za długo, inaczej nas ukatrupią.

- Dzięki – rzucił, kierując się w wyznaczonym kierunku. Jego mama siedziała na małym stołku i sączyła jakiś sok, w którym pływała masa kostek lodu.

- Artur? A co ty tu robisz? – zapytała, podchodząc do niego.

- Potrzebuję twojej rady. Teraz, natychmiast. Mam się spotkać z Marceliną? Powiedz tylko tak albo nie. Jak myślisz. Bo ja sam już nie wiem. I zaraz zwariuję chyba.

- Uspokój się, synu. Kiedy padła ta propozycja?

- Trzy dni temu… Jeszcze nie wiemy gdzie, ani kiedy, nie wiemy nawet gdzie mieszkamy. To się ustali dopiero…

- Dobra, rozumiem. Uspokój się. Cały się trzęsiesz – zauważyła, śmiejąc się w duchu. – Tyle już mi o niej opowiadałeś, że nie widzę przeszkód. Myślę też, że nie natkniesz się na żadnego zboczeńca, bo żaden nie byłby na tyle głupi, by bajerować jednego chłopaka miesiącami.

- Dzięki. Kocham cię – powiedział, pocałował ją w policzek i wybiegł na zewnątrz, nie kwapiąc się nawet, by pożegnać się z innymi pracownikami.

- A temu co? – zapytał Darek, wchodząc na zaplecze i opierając się o ścianę.

- Potrzebował porady miłosnej. Mój syn pierwszy raz pójdzie na randkę! – pisnęła, podekscytowana, i klasnęła w dłonie. – A denerwował się, jakby co najmniej planował oświadczyny.

- To widzę, że Artur powoli staje się mężczyzną – stwierdził, kiwając głową i drapiąc się po policzku. – Jak się z tym czujesz?

- A nie widać? – spytała, starając się nie zacząć skakać z radości. – Darek, a jak to jest jego przyszła żona?

- Wiesz, on raczej się nad tym nie zastanawia. Chłopak ma dopiero osiemnaście lat, całe życie przed nim. Myśli o żenieniu się nawiedzą go za ładnych parę lat, tak myślę.

- Ech. Wy, faceci, to jacyś opóźnieni jesteście. Przecież to jest jedna z pierwszych rzeczy, o których się powinno myśleć. No wiesz, kobiety zawsze wyobrażają sobie, jakby to było, gdyby to właśnie ten chłopak został twoim mężem i ojcem waszych dzieci.

- Nie. To wy, kobiety, za bardzo się spieszycie. No i macie dziwne priorytety.

- Wiesz co? Chyba się nie dogadamy w tej kwestii. Proponuję więc grzecznie wrócić do pracy i skończyć się obijać – odparła Karolina, z uśmiechem klepiąc Darka po ramieniu.

- A było tak fajnie – mruknął, zawiedziony.

W tym samym czasie Artur zmierzał do domu. W ręce trzymał telefon, wpatrując się w niego i próbując ułożyć w głowie treść wiadomości, którą miałby wysłać Marcelinie. Czym ja się tak właściwie przejmuję? To tylko jeden sms, taki sam jak wszystkie! Z tą myślą zabrał się za pisanie, starając się być jak najbardziej naturalnym i wyluzowanym.

>>Cześć. Wybacz, że tak długo się nie odzywałem. Po prostu musiałem pomyśleć, zastanowić się. Sama wiesz, jaki analityk ze mnie. Co do tego spotkania, to chętnie poznam Cię na żywo. Naprawdę. Już nie mogę się tego doczekać. Zaproponuj jakiś termin, a ja dam znać, czy mi pasuje, ok? No chyba że się już rozmyśliłaś<<

Minęło pięć minut. Artur zdążył dojść do swojego mieszkania, lecz w dalszym ciągu nie otrzymał wiadomości od Marceliny. Standardowo zaczął się zamartwiać, choć właściwie nie miał nawet ku temu powodów. W końcu dziewczyna mogła być teraz zajęta, padł jej telefon albo najzwyczajniej w świecie nie usłyszała, że dostała smsa. A jeśli jednak go przeczytała, ale stwierdziła, że taka odpowiedź po trzech dniach milczenia to zniewaga i więcej się do mnie nie odezwie? Albo postanowiła się zemścić za to, ile musiała czekać, i teraz to ona zerwie kontakt na kilka dni?

- Cholera, muszę się uspokoić – mruknął, rzucając plecak koło biurka i bezwładnie opadając na łóżko. Schował twarz w poduszce i zaczął kręcić głową, próbując wypędzić wszystkie negatywne myśli z głowy. Jego wysiłki legły w gruzach, gdy telefon w jego kieszeni cicho zapiszczał, dając znać o przychodzącej wiadomości. Artur wyciągnął go drżącymi rękami, po czym z trwogą spojrzał na wyświetlacz. – No wy chyba sobie ze mnie żartujecie! – wrzasnął, czytając ofertę od operatora, który proponował mu super Internet w telefonie, darmowe smsy i Bóg wie co jeszcze. – Akurat w takim momencie musieli sobie przypomnieć. W dodatku zaczynam gadać sam ze sobą. Świetnie. Genialnie wręcz – warknął, idąc do kuchni. Otworzył lodówkę i wyjął z niej resztki wczorajszego obiadu, po czym włożył je do mikrofalówki, by się podgrzały. W międzyczasie zrobił krótki obchód po mieszkaniu, nerwowymi ruchami mierzwiąc swoje włosy i mamrocząc coś pod nosem. – No przecież ja wykituję zaraz! – krzyknął. Dopiero krótkie walenie w sufit sąsiada z dołu przywołało go do porządku. Zabrał z kuchni talerz z jedzeniem i usiadł na kanapie. Włączył telewizor i zaczął przełączać kanały, próbując znaleźć coś znośnego. Stanęło na programie o robieniu bomb naprowadzanych przez gołębie, który jako tako zdołał odciągnąć Artura od ciągłego spoglądania na telefon i zamartwiania się.

Pół godziny później chłopak dostał kolejnego zawału. Podniósł komórkę ze stołu, o mało przy tym nie spadając z kanapy, i z ulgą stwierdził, że to Marcelina.

>>Hej. Właśnie mam przerwę w treningu i zauważyłam, że w końcu napisałeś. Cieszę się, że mimo wszystko zdecydowałeś się na to spotkanie. Bo zaczynałam myśleć, że jednak Ci na mnie nie zależy czy coś. Ulżyło mi. Szczerze powiem, ja także obawiam się tego spotkania, ale powoli przestaje mi wystarczać jedynie taki kontakt. Powiedz mi tylko, w jakiej miejscowości mieszkasz, a wtedy uzgodnimy, kiedy możemy się spotkać. Wszystko zależy od odległości, jaka nas dzieli… A coś mi mówi, że nie jest ona duża… Przynajmniej taką mam nadzieję<<

>>Zależy mi, nawet nie wiesz jak bardzo. I mam nadzieję, że ta Twoja intuicja się sprawdzi. W końcu im bliżej mieszkamy, tym szybciej dojdzie do tego naszego spotkania… Jestem z Dąbrowy, takie średnie miasteczko w Zachodniopomorskim. Kojarzysz?<<

>>Kojarzę to mało powiedziane… W każdym razie nie będzie najmniejszego problemu. Co powiesz na najbliższą sobotę?<<

>>Właściwie czemu nie? Proponuję spotkać się o trzynastej na rynku, przy fontannie. Wiesz, o które miejsce mi chodzi?<<

>>Wiem. Umówimy się tak, że ten, kto przyjdzie pierwszy, siada na murku który otacza tę fontannę. Będzie łatwiej się znaleźć<<

>>A Ty skąd jesteś? I jak często jesteś w moim mieście, że tak dobrze się orientujesz?<<

>>Wszystko w swoim czasie, mój drogi. Obiecuję, że jak się spotkamy, wszystko Ci opowiem. A teraz idę z powrotem na trening. Odezwę się jak skończę<<

Zrobiłem to!, pomyślał Artur i rozłożył się na kanapie, rozprostowując kończyny i rozluźniając napięte do granic możliwości ciało. Fakt, że Marcelina nie powiedziała mu, gdzie mieszka, trochę go zmartwił, lecz postanowił to zignorować. Pewnie chce mi zrobić niespodziankę czy coś. To, że spotkamy się w sobotę znaczy, że mieszka w sąsiednim mieście i że nie ma daleko do Dąbrowy.

>>Trzymam Cię za słowo. No i nadal wierzę, że nie chcesz wyciąć moich nerek czy coś w tym stylu :D I jeszcze jedno. Co Ty tak właściwie trenujesz? Bo zawsze jak o to pytam to zmieniasz temat, i wiem tylko tyle, że masz trening, ale za cholerę nie wiem czego…<<

Tak, jak się spodziewał, odpowiedź przyszła dopiero godzinę później. Nie mając nic lepszego do roboty, Artur nadal oglądał telewizję, więc z ulgą powitał sygnał dobiegający z telefonu. Oznaczał on bowiem, że jego nudę przegoni Marcelina, tym samym zapewniając mu zajęcie.

>>Spokojnie, nie potrzebuję Twoich nerek. Na razie :3 A co do moich treningów, to chodzę grać w koszykówkę. Na serio nigdy Ci o tym jeszcze nie napisałam?<<

>>Nigdy. Ale koszykówka brzmi dobrze, choć wyobrażałem sobie, że chodzisz na boks czy coś w tym stylu…<<

>>Bez przesady, aż taka groźna to ja nie jestem. Chociaż i tak pewnie groźniejsza od Ciebie :D<<

>>Haha, bardzo śmieszne. Grasz w jakiejś drużynie czy to tylko takie zajęcia pozalekcyjne?<<

>>W drużynie. Chociaż i tak nasze treningi nie są takie, jakie bym chciała, bo nie mamy zbyt wielu osób w grupie, a ci, którzy są nowi, na początku nie nadają się do niczego. Ale jakoś dajemy radę<<

>>To fajnie. Ja czasem żałuję, że nie nadaję się do uprawiania sportu i że mogę tylko oglądać<<

>>Może gdybyś potrenował, to coś by z tego wyszło. Nie dowiesz się, póki nie spróbujesz<<

>>Dzięki za pocieszenie, ale po moich wyczynach na WF-ie widzę, że nic z tego nie będzie.<<

>>Chciałabym Cię kiedyś zobaczyć w akcji :D Może zagramy kiedyś jeden na jednego na boisku? Co Ty na to?<<

>>Sam nie wiem. A co, jak znowu się połamię?<<

>>Nie martw się, będę nad Tobą czuwać.<<

Po tych słowach Arturowi zrobiło się tak jakoś… ciepło. Czuł się tak, jakby miał zaraz zacząć lewitować nad kanapą, i to nie dlatego, że nagle ktoś wyłączyłby grawitację. Czy to możliwe, że ja… Nie, to totalnie niemożliwe! Nie i już!

>>To miło z Twojej strony. W takim razie może się skuszę. A nuż odkryjesz we mnie talent koszykarski…? :D<<

>>Kto wie. Dobra, teraz idę na obiad, a później muszę odrobić lekcje. Jakby co, to napiszę wieczorem czy coś. Ale niczego nie obiecuję. W każdym razie cześć :*<<

>>Cześć. No i smacznego tak wgl.<<

>>Dzięki<<

I na tym ich rozmowa się zakończyła. Artur, w wyśmienitym humorze, poszedł do kuchni i zajrzał do zamrażarki. Z uśmiechem wyciągnął opakowanie z lodami, lecz widząc, co jest w środku, skrzywił się.

- No tak. Koperek. Dzięki mamo – mruknął, chowając go z powrotem do szuflady. Wziął z pokoju swój portfel, ubrał buty i poszedł do najbliższego sklepu, starając się w miarę możliwości iść w cieniu. Mimo, iż była już prawie siedemnasta, słońce nadal mocno prażyło, wyciskając z ludzi hektolitry potu i pozbawiając ich chęci do życia. Wejście do klimatyzowanego supermarketu było więc ogromną ulgą, i sprawiło, że Artur mimowolnie zwolnił, nie spiesząc się do wyjścia na skwar, który czekał go na dworze.

Kwadrans później chłopak był z powrotem w mieszkaniu. Czując panującą w nim przyjemną temperaturę westchnął z ulgą. Przyniósł do salonu swojego laptopa, po czym położył się na kanapie. Chwilę leżał w bezruchu, po czym włączył kolejny odcinek anime, które ostatnio zaczął oglądać.

Z położonym na udach komputerem i pudełkiem lodów na brzuchu w pełni oddał się lenistwu, po raz pierwszy od dłuższego czasu naprawdę ciesząc się, że wreszcie ma chwilę tylko dla siebie.

* * *

- Artur, wstawaj – powiedziała Karolina, nachylając się nad swym śpiącym synem i potrząsając lekko jego ramieniem. Przed chwilą wróciła z pracy, a że przez pół dnia ciekawość zżerała ją od środka, tak więc teraz nie miała skrupułów. – Artur! – wrzasnęła mu nad uchem, z rozbawieniem obserwując, jak ten podrywa się do siadu i rozgląda się na boki.

- Co jest? – zapytał, patrząc na nią zaspanym wzrokiem. – Coś się stało?

- Ano stało się. Mój syn idzie na randkę! – zaszczebiotała, klepiąc go po plecach. – Poczekaj tu na mnie, zaraz wrócę i sobie porozmawiamy.

- Tylko nie tooo – jęknął, z powrotem opadając na kanapę i zakrywając twarz poduszką. Przewrócił się na bok i podkulił nogi, w dalszym ciągu próbując odgrodzić się od rzeczywistego świata. Wizja rozmowy z mamą o tych sprawach wydawała mu się jeszcze gorsza niż pójście do piekła i bycie tam torturowanym przez wieczność.

- Nie jęcz jak baba. Jako twoja matka jestem zobowiązana do interesowania się losem swojego jedynego dziecka, a że twoje życie stało się ostatnimi czasy bardzo intrygujące, to tym bardziej ci nie odpuszczę.

- Ty po prostu lubisz ploty – burknął, bardziej do siebie niż do niej, mimo to usłyszała.

- A kto ich nie lubi? – zapytała, wyciągając z torby na zakupy dwie butelki piwa i kładąc je na stoliku. Usiadła obok Artura, wpierw zsuwając jego nogi z kanapy i zmuszając go, by usiadł. – Zobacz, nawet się przygotowałam.

- Nieładnie tak rozpijać swojego nieletniego jeszcze syna – zauważył, uśmiechając się. Prawda była taka, że nie był to pierwszy raz, gdy pił alkohol razem ze swoją mamą, choć musiał przyznać, że nie miał nawet w połowie tak mocnej głowy jak ona.

- Ależ ja cię do niczego nie zmuszam – mruknęła z miną niewiniątka. – To jak? Umówiłeś się z nią czy nie?

- Tak, umówiłem się – przyznał po chwili milczenia. – W sobotę o trzynastej spotkamy się na rynku. Zadowolona?

- Czy ja wiem… Jest tyle bardziej romantycznych miejsc niż rynek…

- Chodzi o to, żeby się łatwo znaleźć. Nie powiedziałem, że cały dzień tam przesiedzimy. Poza tym to nasze pierwsze spotkanie, nie musi być od razu tak… no wiesz.

- No wiem, wiem. Gdzie ona mieszka? Gdzieś blisko pewnie, skoro tak szybko się ugadaliście.

- Nie powiedziała. Wiem tylko, że zna Dąbrowę dość dobrze, i że wszystko mi powie w sobotę.

- Dość tajemnicza z niej osoba. Mam tylko nadzieję, że…

- Nawet nie kończ – przerwał jej. Upił pierwszy łyk piwa i spojrzał na nią poważnym wzrokiem. – Ja sam się obawiam i martwię, ale piszemy ze sobą ponad trzy miesiące, a to coś znaczy. Myślisz, że ktoś byłby w stanie oszukiwać drugą osobę przez tak długi czas? Przecież to byłoby chore!

- Wiesz przecież, że życzę ci jak najlepiej. Nie chcę po prostu, żebyś się rozczarował, bo to zaboli także i mnie. Może to dziwne, ale polubiłam Marcelinę, nawet jeśli nigdy jej nie widziałam ani nie zamieniłam z nią słowa. Wierzę, że jest tym, za kogo się podaje, i mam nadzieję, wam się uda.

- Ja też w to wierzę. A nawet jak zwątpię, to mam przecież cały jutrzejszy dzień, żeby znowu sobie to wmówić.

- Tylko mi tu nie zwariuj – zaśmiała się. Przez chwilę siedzieli w ciszy, sącząc alkohol i układając sobie wszystko w głowach.

- Mamo, a co my mamy tak właściwie robić na tym spotkaniu? – zapytał nagle Artur.

- No jak to co? Porozmawiacie, pójdziecie w jakieś fajne miejsca, zjecie coś… Ot takie zwykłe spotkanie dwójki przyjaciół.

- A myślisz, że powinienem kupić jej jakieś kwiaty? Tak się chyba robi, no nie?

- Na to jeszcze za wcześnie. Kwiaty daje się na prawdziwej randce, a sam przecież powiedziałeś, że to tylko takie luźne spotkanie – powiedziała. Tak naprawdę nie chciała, by jej syn stanął z bukietem róż przed jakimś zboczeńcem, tym samym kompromitując się na oczach ludzi zgromadzonych na rynku. Wolała, żeby najpierw się upewnił, a dopiero później wyskakiwał z prezentami.

- Pewnie masz rację… - odparł. Widać było, że w jego głowie toczy się prawdziwa bitwa, co pewnie tylko nasilało wszelkie jego obawy i wątpliwości. – Chyba nie wytrzymam do soboty. Czy to normalne, że się tak denerwuję?

- No wiesz, każdy reaguje inaczej na takie spotkania. Jedni się cieszą, drudzy są spokojni, a ty wariujesz – wyliczyła, patrząc na niego pobłażliwie. – Może ci zaparzyć herbatę na uspokojenie?

- Nie, dzięki. Poradzę sobie – mruknął, podnosząc się z kanapy i zabierając puste już butelki. – Jesteś głodna? Jak chcesz, to mogę ci zrobić jakąś kolację – zaproponował.

- Jak zgłodnieję, to sama coś sobie zrobię. Ale dziękuję, że o mnie pomyślałeś.

- Drobiazg – odparł i poszedł do swojego pokoju. Gdy położył się na łóżku, przypomniało mu się, że zostawił laptopa w salonie, lecz nie chciało mu się po niego wracać. Wyciągnął za to z kieszeni telefon, z nadzieją, że Marcelina coś napisała. Niestety, nie czekała na niego żadna nieodczytana wiadomość. Artur tylko westchnął i przewrócił się na brzuch. Jak ja przeżyję jutrzejszy dzień?, pomyślał, sięgając po podręcznik i próbując przeczytać temat, który przerabiali na dzisiejszej lekcji historii.

* * *

Piątek okazał się jednym z tych dni, podczas których nie ma się na nic ochoty ani siły, a jak na złość trzeba pracować jeszcze ciężej niż zazwyczaj. Niezapowiedziana kartkówka z matematyki, powtórzenie działu na historii i robienie zadań za ocenę, interpretowanie zagmatwanych i nierozumianych przez uczniów wierszy na polskim, rozmowy o działaniu automatów w języku niemieckim, rozwiązywanie arkuszy maturalnych z WOS-u… To wszystko sprawiało, że Arturowi odechciewało się żyć. W dodatku wskazówki zegara zdawały się przesuwać po tarczy jeszcze wolniej niż zwykle, co dodatkowo go irytowało. Tyle dobrze, że temperatura na zewnątrz nieco się uspokoiła, i termometry wskazywały nieco ponad dwadzieścia stopni.

W końcu jednak wybiła godzina czternasta piętnaście i uczniowie mogli wrócić do domów, co zrobili z wyraźną satysfakcją. Do tej grupy zaliczał się i Artur, który znalazł się w swoim mieszkaniu szybciej niż zwykle. Tym razem przygotował dla siebie posiłek składający się z makaronu, sosu ze szpinakiem i sera, co było miłą odmianą od śmieciowego jedzenia, którym zwykle się raczył, po czym zamknął się w swoim pokoju. Zrobił sobie na podłodze wygodne legowisko i zabrał się za oglądanie serialu, byleby czas szybciej zleciał.

Podziałało. Nim się obejrzał, do domu wróciła jego mama, która jak zwykle próbowała wciągnąć go w rozmowę, a z czego Artur tym razem chętnie skorzystał. Oglądając filmy i opychając się ciastkami, dotrwali do dwudziestej drugiej. Każde z nich starało się unikać tematu jutrzejszego spotkania, co dobrze im zrobiło. W końcu mogli oderwać się od rzeczywistości i na chwilę zapomnieć o tym, co ich trapi.

- Dobra, ja idę się myć i spać. Padnięty jestem – powiedział Artur, podnosząc się i idąc do swojego pokoju. Wziął z szuflady parę czystych bokserek, po czym udał się do łazienki. O mało nie zasnął pod prysznicem, co było wyraźnym znakiem, że czas wyjść z kabiny. Jego umysł był na tyle zamroczony, że bez trudu ignorował fakt, iż to jutro wszystko się rozstrzygnie.

Gdy tylko położył głowę na poduszce i przykrył się kocem, zapadł w głęboki, spokojny sen.

* * *

- Artur, wstawaj! Za chwilę będzie śniadanie! – zawołała Karolina, pukając w drzwi jego pokoju. Chłopak tylko jęknął i powoli sięgnął po telefon, sprawdzając, która jest godzina. Dochodziła jedenasta, czyli czas najwyższy, by zwlec się z łóżka. Wciąż zaspany, Artur poczłapał do łazienki, po czym udał się do kuchni i usiadł przy stole. Podparł głowę dłońmi i ziewnął szeroko, pozwalając, by tworzące się przy tym łzy spłynęły po jego policzkach. Chwilę później jego mama postawiła przed nim talerz z omletem, którego zapach nieco otrzeźwił chłopaka.

- Dziękuję – mruknął i zabrał się za jedzenie.

- I jak się spało? – zagadnęła Karolina, przewracając na patelni smażony właśnie placek.

- Za krótko.

- Mam nadzieję, że do trzynastej dasz radę dojść do siebie?

- Bez przesady, aż tyle mi to nie zajmuje. Zaraz będzie ok.

- Zobaczymy – odparła, kładąc na jego talerzu kolejnego omleta. – Smakuje?

- Nawet bardzo. Dzięki.

Dalsza część śniadania minęła im w spokoju. Artur, jako że wyglądał i zachowywał się jak zombie, odpowiadał monosylabami i nie dało się z nim normalnie porozmawiać, i nawet Karolina, przyzwyczajona do takiego zachowania, w końcu dała sobie spokój i zostawiła go samemu sobie.

O dwunastej Artur zaczął szykować się do wyjścia. Co prawda miał jeszcze dużo czasu, ale wolał mieć wszystko dopięte na ostatni guzik, by nie przejmować się, że o czymś zapomniał albo że się spóźni. Na dworze było dość pochmurno, chłopak ubrał się więc w proste czarne jeansy, białą koszulkę z One Punch Manem i czerwoną koszulę w kratę. Do kieszeni schował portfel i telefon, po czym, nie mając co robić, zaczął chodzić po całym mieszkaniu, co chwilę sprawdzając godzinę.

- Usiądź, a nie chodzisz w tę i z powrotem – powiedziała jego mama, gdy zachowanie syna zaczęło ją denerwować.

- No ale ja się stresuję! Nic na to nie poradzę – jęknął, wyłamując palce.

- Wiem, ale chodzenie po domu nic ci na to nie pomoże, wręcz przeciwnie.

- Dobra, jest wpół do pierwszej, idę. I tak nie wysiedzę tu dłużej.

- Jak chcesz. I pamiętaj, trzymam za ciebie kciuki. Nie spieprz tego! – powiedziała, ledwo odrywając wzrok od czytanej właśnie gazety.

- Oby to nie było ponad moje siły – szepnął, ubierając glany i wychodząc z mieszkania.

Takiego stresu Artur nie przeżywał jeszcze nigdy. Idąc w stronę rynku, czuł, że trzęsą mu się ręce, a serce bije w szalonym tempie. Jego oddech był niezwykle nierówny i urywany, a najgorsze było to, że za nic nie mógł go wyregulować.

Artur, chłopie, weź się w garść. Będzie dobrze. Nie ma się po co denerwować!, zbeształ się w myślach, lecz niewiele to dało. Gdy doszedł na rynek i zaczął iść w stronę fontanny, jego serca zamierało za każdym razem, gdy widział jakąkolwiek dziewczynę. Ruch był dziś dość spory, pewnie dzięki weekendowi, lecz Artur nie wiedział, czy cieszyć się z tego, czy może wręcz przeciwnie. Siadając na beżowym murku, zaczął zastanawiać się, czy nie uciec. Mam jeszcze piętnaście minut na ogarnięcie się. Dam radę, pomyślał, mocno ściskając telefon. Chciał napisać do Marceliny, lecz doszedł do wniosku, że to tylko pogorszy sytuację. Świadomość, iż gdzieś tam jego koleżanka właśnie się do niego zbliża i dodatkowo odpisuje mu na smsa, była dla niego zabójcza i przyprawiała go o jeszcze większą tremę.

Rozglądając się na wszystkie strony i wiercąc się niespokojnie, Artur spędzał ostatnie chwile przed spotkaniem na przyglądaniu się każdemu przechodniowi. Szum wody dobiegający zza jego pleców działał na niego kojąco, prawdopodobnie to dzięki niemu chłopak jeszcze nie dostał zawału. Nawet niebo, dotychczas zasnute szarymi chmurami, powoli zaczęło się oczyszczać, jakby wiedząc, że szykuje się coś ważnego.

Gdy zegar na wieży kościoła wybił trzynastą, Artur mimowolnie się wyprostował i wbił wzrok w ziemię. Zacisnął powieki i zaczął wyrównywać swój oddech, szykując się na to, co miało zaraz nastąpić. Czując nieśmiałe pukanie w ramię, podniósł wzrok i znieruchomiał.

- Ty jesteś Artur?

Heh, to tyle na dzisiaj. Mam nadzieję, że nie macie mi za złe tego, w jakim momencie zakończyłam. Po porostu chciałam się zabawić w to sławne bycie polsatem. Zawsze mnie zastanawiało, jak to jest. I, powiem szczerze, dość fajne uczucie :)

W każdym razie mam nadzieję, że ciąg dalszy was nie rozczaruje czy coś. 

No i zastanawia mnie, czy macie już jakieś pomysły co do Marceliny. Bo pojawiło się kilka wskazówek, które mogą naprowadzić Was na pewien trop... Albo to tylko ja wiem o ich istnieniu, bo wiem też, jak to wszystko się skończy, i tylko udaję takiego Sherlocka, który by się na Waszym miejscu wszystkiego domyślił >.>

W każdym razie pozdrawiam wszystkich i do kolejnej notki!

Ps. Fanarty z Haikyuu! idealne na każdą okazję ♥