Pink Rose, część 2

- Jak to? Ciągle nic? Przecież mówiłeś, że ta reklama będzie strzałem w dziesiątkę! Chcesz ze mnie zrobić kretyna? – krzyknął Smoker, ściskając jednego ze swoich podwładnych za kołnierz i patrząc na niego morderczym wzrokiem.

- Ależ nie! Proszę mi uwierzyć! Ta reklama wkrótce przyciągnie klientów, potrzeba tylko trochę czasu…

- Masz tydzień. Jeśli po tym czasie statystyki nie zmienią się na lepsze, gwarantuję, że nie skończy się to dla ciebie dobrze. Zrozumiałeś?

- T-tak, oczywiście – szepnął przerażony mężczyzna, zaciskając powieki i modląc się, aby nie popuścił.

- A teraz zejdź mi z oczu – warknął, puszczając go i popychając w stronę wyjścia. – Co za idiota.

- Smoker, po co te nerwy? – zapytał młody mężczyzna, wchodząc do gabinetu i siadając na fotelu. Założył nogę na nogę i uśmiechnął się szeroko.

- Donquixote, gdzieś ty znowu był? – zapytał Smoker, próbując zachować resztki spokoju, który mu jeszcze pozostał.

- A tu i tam. Można powiedzieć, że węszyłem – odparł, wyciągając z kieszeni cytrynowego dropsa i wkładając go do ust z zadowolonym pomrukiem.

Doflamingo Donquixote był prawą ręką Smokera, choć na pierwszy rzut oka wydawało się to niemożliwe i absurdalne. Wysoki na ponad dwa i pół metra, o smukłym i umięśnionym ciele, stanowił kompletne przeciwieństwo swojego szefa. Krótkie blond włosy miał zawsze w nieładzie, a oczy skrywał za fikuśnymi okularami z różowo-fioletowymi szkiełkami. Ubierał się w proste czarne garnitury, lecz narzucony na to sięgający kolan płaszcz wykonany z różowych piór sprawiał, że nie można było brać jego właściciela na poważnie bez bliższego poznania go. Zawsze uśmiechnięty i beztroski, odwalał całą czarną robotę za Smokera, jednocześnie pozostając w ukryciu. Tak naprawdę niewielu zdawało sobie sprawę, jak ważną rolę on odgrywa.

Malfacile Smoker zaś często wykorzystywał to, że jego asystent stoi w cieniu, traktował go jako swoją tajną broń. Współpracowali już od kilku lat, lecz nawet geniusz Donquixote’a i jego smykałka do interesów nie pomogły w utrzymaniu ich pozycji w Las Vegas. Ich zmierzanie ku upadkowi bez wątpienia zawdzięczali młodemu Crocodile’owi, który pojawił się znikąd i od razu zrobił furorę. Takich ludzi Smoker nienawidził najbardziej. Geniusze, którzy bez trudu wspinają się na sam szczyt, zrzucając z niego tych, którzy dotarli tam ciężką pracą. To takie niesprawiedliwe. W czym ten młody szczyl był lepszy od niego?

- Staruszku, mów, o co ci chodzi. Spieszę się.

- Mam dla ciebie zadanie – powiedział Smoker, ignorując to, jak nazwał go mężczyzna. – Zbyt długo tolerowałem tego skurwiela. Miałem nadzieję, że jego sława jest chwilowa, wywołana ciekawością, ale myliłem się. Jak tak dalej pójdzie, trudno będzie się nam utrzymać.

- Konkrety proszę. To, że Croco cię zmiażdżył, wiem i bez twoich wywodów – przerwał mu.

Smoker wydał gniewny pomruk, po czym włożył do ust cygaro i zapalił je.

- Pójdziesz tam. Będziesz ich szpiegował, może uda ci się coś z nich wycisnąć. Tylko uważaj, prawa ręka Crocodile’a to ponoć twarda sztuka. Nie daj się zdemaskować jak najdłużej.

- Cóż, z tym może być mały problem. Ten cały Kuro zaczął węszyć wokół mnie, myślę, że kwestią czasu jest, aż dowie się, kim jestem.

- A zatem pospiesz się i idź tam, póki jesteś czysty. Nie płacę ci za siedzenie na dupie.

- Chcesz wiedzieć coś konkretnego?

- Po prostu spróbuj wybadać, czemu zawdzięczają sukces. Coś musi być na rzeczy.

- Jasne. Dam znać, jak coś odkryję. Gdybyś potrzebował czegoś jeszcze, dzwoń. A, i liczę na jakąś premię – rzucił na odchodnym, po czym wyszedł. Smoker tylko skrzywił się i uderzył pięścią w biurko.

Musiał zacząć działać. O przeżycie trzeba walczyć, a Crocodile już niedługo przekona się, że zadarł z niewłaściwym człowiekiem.

* * *

Crocodile, znudzony przeglądaniem dokumentów, postanowił zejść na poziom pierwszy, by rozejrzeć się po swoich włościach. Dawno tego nie robił, przez co czuł się, jakby zaniedbał swój obowiązek.

Przechadzając się między stołami do gry, starał się nie rzucać w oczy, co nie było jednak łatwe. Pracownicy od razu go rozpoznali, prostując się nerwowo i zerkając na niego co chwilę, jakby bojąc się, że ich pożre. Tylko klienci zachowywali spokój. Większość z nich nigdy nie miała do czynienia z właścicielem Rain Dinners, a ci, którzy go znali, po prostu ignorowali fakt, że tu jest. Nie zmieniło to jednak faktu, że Tausayi zirytował się jeszcze bardziej. Zdecydowanie wstał dziś lewą nogą, i nie zapowiadało się, że jego zły humor szybko minie. Szeleszcząc cicho garniturem, który miał na sobie, wrócił do swojego apartamentu. Kuro już nie było, ale może to i lepiej. Nie chciał niepotrzebnie wyładowywać złości na swoim jedynym przyjacielu. Skierował się do kuchni, wyciągnął z lodówki resztki chińszczyzny i wrzucił je do mikrofali, czekając, aż się podgrzeją.

- Zabawne, jak zwyczajne życie prowadzi wielki Crocodile – zaśmiał się Kuro. Czyli jednak był tu.

- Nie masz żadnego zajęcia? – warknął Crogall, pozostając odwróconym do niego plecami.

- Ja też mam ludzi od zwykłej papierkowej roboty i innych takich. Póki co nie muszę się przejmować błahostkami, a że swoją robotę skończyłem, to mogę pozwolić sobie na chwilę wytchnienia.

- A co z prawą ręką Smokera? Wiesz już kto to?

- Rozesłałem kilka psów. Może coś wywęszą.

- Dobrze. Możesz już iść, nie będę cię tu trzymał na siłę.

- Aż tak bardzo chcesz się mnie pozbyć? – zapytał, uśmiechając się i podchodząc do niego.

- Czego chcesz?

- Po prostu się martwię. Ostatnio ciągle chodzisz wkurzony, normalnie bez kija nie podchodź.

- Przesadzasz.

- Czyżbyś się czegoś obawiał?

- Nie mam czego. Po prostu źle sypiam. Odejdź.

- Może powinieneś sobie kogoś znaleźć? Chociaż na jedną noc. Rozluźnisz się trochę i w ogóle.

- Nie czuję takiej potrzeby – warknął, w końcu się do niego odwracając i patrząc na niego obojętnym wzrokiem. Kłamał. Tak naprawdę brakowało mu seksu, lecz za każdym razem, gdy kochał się z jakąś kobietą, czuł, że potrzebuje czegoś więcej. Znacznie więcej. Nie miał pojęcia jednak, co to może być. Zaczynało go to już irytować.

- A myślałem, że jesteś zdrowym mężczyzną w sile wieku… - westchnął Kuro.

Ich rozmowę przerwało ciche piknięcie wydane przez mikrofalówkę. Tausayi odwrócił się do niej i wyciągnął z wnętrza talerz pełen makaronu z warzywami i cholera wie czym jeszcze. Sięgnął po pałeczki leżące w szufladzie i poszedł do salonu. Usiadł na kanapie i zabrał się za jedzenie, w międzyczasie włączając telewizor i odszukując kanał, gdzie podawano wiadomości. Nie wydarzyło się nic ciekawego. Tu pożar, tam morderstwo, jakiś polityk oskarżony o korupcję… Nudy.

- Pójdę już. Dzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebował.

Crocodile nie odpowiedział, po prostu nadal gapił się w ekran, jedząc chińszczyznę. Gdy skończył, odniósł talerz do zmywarki i udał się po swój płaszcz. Narzucił go na siebie, po czym wyszedł.

Jego celem był mały bar znajdujący się kilka kilometrów od Rain Dinners. Zbył swojego szofera, a także szefa ochrony, po czym złapał taksówkę. Wsiadł do niej i kazał się zawieźć pod podany adres. Nie przeszkadzały mu nawet wszechobecne korki i tempo jazdy, po prostu czuł ulgę, że w końcu wyrwał się ze swoich czterech ścian. Miał dość. Nudziło mu się i potrzebował rozrywki. Najlepiej jakby miał jakąś konkurencję, z którą mógłby walczyć jak równy z równym. To był właśnie minus bycia na szczycie. Gdy wespniesz się za wysoko, nie widzisz nikogo i zostajesz sam, a razem z rywalami znika i motywacja.

Gdy dojechał na miejsce, zapłacił taksówkarzowi i wszedł do małego budynku. Usiadł jak zwykle przy barze, a gdy podniósł dłoń, barman podszedł do niego i uśmiechnął się.

- To co zwykle? – zapytał, a Crocodile skinął głową i wyciągnął papierosy. Gdy dostał butelkę piwa, upił z niej łyk i oparł głowę na dłoni. – Znowu coś pana trapi. – Nie było to pytanie, a stwierdzenie. Mężczyzna nauczył się wyczuwać, kiedy Tausayi ma zły humor.

- Tak. Ale to nieważne. Po prostu brak mi rozrywki – mruknął w odpowiedzi, zapalając papierosa i niedbale wydmuchując dym w stronę siedzącego po jego prawej stronie mężczyzny. Ten nawet nie zareagował, tylko skrzywił się i przesiadł się w głąb sali. Bał się zadrzeć z wyraźnie silniejszym przeciwnikiem. Barman, widząc to, zaśmiał się cicho i zaczął przyglądać się swemu klientowi z radosnymi iskierkami w oczach.

- Jak tak dalej pójdzie, to na sam pana widok bar opustoszeje – zaśmiał się, wycierając trzymany w dłoniach kieliszek.

Crocodile tylko wzruszył ramionami i skrzywił się. Potrzebował jakiegoś wyzwania, czegokolwiek, co zaprzątnęłoby jego umysł. Dusił się. Bezczynność go niszczyła. Nawet na głupią bójkę w barze nie miał co liczyć, choć wyraźnie się o nią prosił. Wszyscy byli za słabi i za głupi, by sprostać jego oczekiwaniom.

- Żałosne – szepnął, duszkiem wypijając pozostałe w butelce piwo, po czym odstawił ją z hukiem na bar. Obok niej położył sto dolarów, po czym wyszedł, ignorując zdziwione stęknięcie barmana. Było mu wszystko jedno. Powolnym krokiem udał się w stronę Rain Dinners, z niezadowoleniem stwierdzając, że zbiera się na deszcz.

Gdy był już prawie na miejscu, ktoś go potrącił. Jakiś niski mężczyzna w kapeluszu na głowie i szarym prochowcu. Crocodile poczuł szarpnięcie w okolicy kieszeni płaszcza, odruchowo więc wsadził do niej dłoń. Spodziewał się, że właśnie jakiś kieszonkowiec próbował go okraść, lecz mylił się. Pod palcami wyczuł szorstki papier, a przecież doskonale pamiętał, że wcześniej go tam nie było. Zaintrygowany, wyjął go, po czym stwierdził, że trzyma w ręce kopertę. Była szara i wymięta, można było taką dostać w niemal każdym sklepie. Ciekawe co to?, pomyślał Crocodile, wchodząc do kasyna głównym wejściem i kierując się w stronę windy prowadzącej na wyższe piętra, a z której mógł korzystać tylko on. Po drodze jego uwagę przykuł jakiś pajac w różowym płaszczu, który rechotał głośno, ciesząc się z wygranej. Tausayi zignorował go, miał w końcu coś lepszego do roboty, a przynajmniej na to liczył.

Wjechał windą na czwarty poziom i skierował się do gabinetu. Usiadł za biurkiem i szybkim ruchem rozciął kopertę, uważając, by nie naruszyć jej zawartości. Gdy to zrobił, wyciągnął z niej złożoną kartkę, która okazała się być anonimem zawierającym groźby. Coś o wyniesieniu się stąd, porzuceniu interesu i oddaniu tego, co zagrabił, prawowitym właścicielom. Crocodile przez chwilę siedział w bezruchu, po czym wybuchnął głośnym śmiechem. Nie spodziewał się, że znajdzie się ktoś na tyle odważny, by postawić mu się w tak prymitywny sposób. W pewnym sensie zaimponowało mu to, choć z drugiej strony czuł pogardę dla adresata. Miał nadzieję, że na tym się nie skończy, i że ten ktoś zdecyduje się na bardziej stanowcze środki.

Wciąż się śmiejąc, sięgnął po telefon i zadzwonił do Kuro. Kazał mu do siebie przyjechać, po czym rozłączył się, nie dając dojść młodszemu mężczyźnie do słowa.

* * *

Doflamingo wygrał właśnie kolejną rundę pokera, gdy do kasyna wszedł wysoki mężczyzna, wyraźnie odstający od reszty klientów. „Przerośnięty, ulizany skurwiel z rozharatanym ryjem”, zacytował w głowie słowa Smokera, po czym zaśmiał się jeszcze głośniej. Tak, to musiał być Crocodile. Ten morderczy wzrok pełen obojętności i chłodu, to ciało szczelnie okryte obfitym płaszczem maskującym jego sylwetkę, no i ta blizna biegnąca przez całą szerokość jego przystojnej twarzy. Nie było mowy o pomyłce. Gdybym tylko mógł dostać się do jego apartamentu, pomyślał Donquixote, wyciągając rękę po podane mu karty.

Chciał jak najszybciej wykonać swoje zadanie, lecz mogło się to okazać nieco trudne. Cała posiadłość była świetnie pilnowana i monitorowana, nie było szans, by od tak przedarł się do szeregów wroga. Musiał użyć podstępu, miał już nawet wstępny plan. Na początek postanowił zacząć od czegoś prostego, mianowicie zdobyć zaufanie pracowników, którzy byli zatrudnieni w Rain Dinners od samego początku jego istnienia. Wiedział, że takowych znajdzie na poziomie drugim, gdzie znajdował się klub nocny, i nigdzie więcej. Tancerki od razu odrzucił, były za tępe, by cokolwiek wiedzieć. Ochroniarze również nie wchodzili w grę, tacy zawsze są chłodni, zdystansowani i nieufni, a gdyby zaczął za bardzo węszyć, od razu by to wyłapali i cały plan szlag by trafił. Jedyną słuszną opcją pozostawało więc zdobycie sympatii barmanów, a następnie wyciśnięcie ich jak dojrzałe cytryny. Facet pracujący za barem to prawdziwa skarbnica wiedzy, wystarczy tylko dobrze takiego podejść i możesz dowiedzieć się wszystkiego. A tak się składało, że Doflamingo Donquixote w podpuszczaniu ludzi i robieniu z nich lemoniady był mistrzem.

* * *

- Co się stało? – zapytał zdyszany Kuro, wbiegając do gabinetu i uważnie przyglądając się Crocodile’owi. Gdy jego przyjaciel wezwał go do siebie tak nagle, poczuł, że sprawa jest poważna.

- Przeczytaj – mruknął Tausayi, przesuwając po biurku pogniecioną kartkę.

- Co… Co to jest? Skąd to masz? – wykrztusił Kuro, gdy zapoznał się z treścią anonimu.

- Anonim. Dostałem przed kasynem. Jakiś facet włożył mi go do kieszeni.

- Ot tak ci go włożył? Widziałeś jego twarz? Albo chociaż jakieś znaki szczególne? Cokolwiek, co pomogłoby ustalić jego tożsamość i to, kto go przysłał?

- Sięgał mi ledwo do ramienia, poza tym miał na sobie kapelusz. Myślisz, że łatwo dojrzeć twarz kogoś takiego?

- Cholera, Tausayi, nie dość, że się szwendasz bez ochrony i znikasz nie wiadomo gdzie, to jeszcze dajesz się podejść jak dziecko i…

- Nie rozpędzaj się tak – przerwał mu. – Skąd wiesz, że wyszedłem bez ochrony? Przecież cię tu nie było.

- Mihawk mi powiedział – odparł pewnie, przysuwając krzesło do biurka i siadając naprzeciw Crocodile’a. – Musisz w końcu zrozumieć, że takie błąkanie się samopas po mieście nie przyniesie ci niczego dobrego. A już na pewno nie teraz, gdy wiesz, że ktoś na ciebie poluje. Zachowuj ostrożność i nie drażnij tego kogoś. Dopóki nie zbierzemy jakichś dowodów i nie pozbędziemy się zagrożenia, masz się pilnować i pozostawać w towarzystwie co najmniej jednego ochroniarza.

- Kuro, przesadzasz. Po pierwsze, jestem twoim szefem, więc mi nie rozkazuj. Po drugie, jak mógłbym umyślnie drażnić szantażystę, skoro nie wiem, kim on jest? A po trzecie, zamiast niepotrzebnie się mną zamartwiać, lepiej weź się do roboty. Zadanie poznania tożsamości prawej ręki Smokera jest wciąż aktualne, do tego dowiedz się, kto stoi za tym anonimem. Nawet jeżeli jest to jakiś znudzony nastolatek, masz go znaleźć i przyprowadzić do mnie. Zrozumiałeś?

- Tak, zrozumiałem.

- Cieszę się. A teraz idź. I jeśli dalej będziesz spiskował z Mihawkiem, obaj się doigracie. Nie życzę sobie, żebyście mnie szpiegowali.

- Nie szpiegujemy cię. Po prostu dbamy o twoje bezpieczeństwo, skoro ty nie chcesz tego robić.

- Kuro – warknął ostrzegawczo. Podał mu kopertę, w którą zapakowany był anonim, i spojrzał na niego surowym wzrokiem. – Wiesz, co z tym zrobić. Szanse są marne, ale nie zaszkodzi spróbować. I nie zawiedź mnie.

- Nie zawiodę – odpowiedział i niemal wybiegł z apartamentu.

- Co za bezczelny dzieciak – mruknął pod nosem Crocodile i zaśmiał się. Cieszył się, że ma tak oddanego i lojalnego przyjaciela, co nie zmieniało faktu, że to jego ciągłe zamartwianie się irytowało go. Przecież potrafił sam się obronić; miał swojego glocka 23, a gdyby to zawiodło, potrafił się bić, i to nieźle. O co więc te całe nerwy?

* * *

- Dowiedziałeś się czegoś? – zapytał Smoker, nerwowo stukając palcami w udo i wpatrując się w Donquixote’a. Ten tylko uśmiechnął się przebiegle i poprawił okulary, które zsunęły mu się z nosa i niebezpiecznie zawisnęły na jego czubku.

- Jeszcze na to za wcześnie. Widziałem za to, że Croco ucieszył się z tego listu, który mu podesłałeś. Tam na pewno były pogróżki, Smoker…?

- Ucieszył się? Czyżby ten gad bagatelizował zagrożenie?

- A skąd mam to wiedzieć? Po prostu mówię co widziałem. Swoją drogą, dlaczego aż tak go nienawidzisz, hmm?

- Przecież dobrze wiesz, że…

- Tylko mi tu znowu nie wyskakuj z tym ckliwym przemówieniem, jak to, cytując, „zostałeś zrzucony ze szczytu”. Jest coś innego.

- Jest, to prawda – potwierdził Smoker – ale to ciebie nie dotyczy.

- Wręcz przeciwnie, staruszku. Pracuję dla ciebie, jak wykitujesz, przejmę ten interes. No i najważniejsze, im więcej wiem o gościu, którego sekret mam rozgryźć, tym lepiej mi się pracuje. No więc?

- Chodzi o kobietę – powiedział w końcu Smoker. Przez chwilę patrzył, jak jego cygaro się tli, po czym włożył je z powrotem między wargi i zaciągnął się.

- Kobietę? – zaśmiał się Don. – Kogo by obchodziło coś takiego?

- Przespał się z moją narzeczoną, która później odchudziła mój portfel o kilkadziesiąt tysięcy i wyjechała chuj wie gdzie. Ponoć chciała uciec z nim, ale ją zbył.

- Dałeś się oskubać, staruszku. Na drugi raz będziesz wiedział, że z kobietami trzeba uważać – skomentował, zakładając nogę na nogę i kładąc długie ręce na oparciu kanapy, na której siedział. – Zresztą nieważne, i tak jesteś w tym wieku, że poza forsą nie masz za wiele do zaoferowania płci pięknej.

- Jeszcze byś się zdziwił – warknął. – A teraz zejdź mi z oczu i weź się w końcu za robotę. Moja cierpliwość ma swoje granice, i radzę, żebyś ich nie przekraczał.

- Pewnie – mruknął obojętnie, nawet nie słuchając, co tak naprawdę mówi do niego Smoker. Gdy spojrzał na zegarek, z niezadowoleniem stwierdził, że jest już dwudziesta. – My tu gadu-gadu, a ja się zbierać muszę, bo się spóźnię, cholera – powiedział, wstając, i kierując się w stronę wyjścia. – Będziemy w kontakcie, chyba.

- A idź do diabła! – krzyknął Malfacile, na co Doflamingo tylko się roześmiał. Jego szef czasami po prostu go śmieszył. Niby taki groźny, z postawionymi na sztorc siwymi włosami i z cygarem między zębami, ale na nim nie robił żadnego wrażenia. W końcu co mógł mu zrobić pięćdziesięcioletni mężczyzna, który sięgał mu ledwo do ramion i skarżył się na łupanie w kręgosłupie?

Z tą myślą Doflamingo opuścił kasyno Misty Dragon, wsiadł do pożyczonego Mercedesa CLS i pojechał do hotelu, w którym zakwaterował się na czas trwania swojego śledztwa. Gdyby nie to, że wynajął tam pokój, nie zdążyłby się odświeżyć przed pójściem do Rain Dinners, a tego by nie zniósł. Nigdy nie lubił tego uczucia. Siedzenie na spotkaniu czy zwyczajnie przechadzanie się po parku, będąc spoconym i zmarnowanym po całym dniu, było dla niego udręką. Kąpał się nawet trzy razy dziennie, nie biorąc pod uwagę porannego i wieczornego prysznica, które stanowiły podstawę jego dnia. Przez to ludzie często brali go za dziwaka, ale nie dbał o to. Dopóki leciały na niego piękne kobiety i przystojni mężczyźni, wszystko było w porządku.

Wchodząc do apartamentu, Doflamingo pospiesznie zrzucił z siebie ubrania i poszedł do łazienki. Na niebieskich kafelkach leżała już jego wczorajsza koszula, a także bielizna, ręcznik i szlafrok. Mężczyzna odsunął to wszystko kopnięciem pod ścianę, obiecując sobie w duchu, że wychodząc zamówi sprzątanie. I to gruntowne. Gdy znalazł się w kabinie, odkręcił zimną wodę i z zadowolonym pomrukiem pozwolił, by na jego ciało spadał mocny grad lodowatych kropel, tym samym zmywając z niego cały brud i zabierając zmęczenie. Nie pozwolił sobie jednak na stracenie poczucia czasu. Wyszedł po dziesięciu minutach, owinął ręcznik wokół bioder i poszedł do garderoby. Zastanawiał się przez chwilę, czy postawić na elegancję, lecz ostatecznie zdecydował się na proste, dopasowane, czarne spodnie, białą koszulę i skórzane sznurowane trzewiki. Swój ukochany płaszcz zostawił w pokoju, gdyż nie chciał się na razie zbytnio rzucać w oczy, co i tak było trudne.

Wychodząc z hotelu i wsiadając do auta, nawet przez myśl mu nie przeszło, że miał zamówić sprzątanie, a o czym przypomni sobie dopiero po powrocie.

Miałam wstawiać co drugą niedzielę, no ale jutro nie miałabym czasu, więc rozdział leci dzisiaj.

Ogólnie życzę Wam wszystkim zdrowych, radosnych świąt! Żebyście spędzili ten czas najlepiej, jak tylko potraficie!

 A teraz bez zbędnego przedłużania. Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Wszelkie uwagi mile widziane. 

Pozdrawiam wszystkich i do następnej notki, Towarzysze!