Menu

środa, 10 stycznia 2018

Surprise!

Czeeść...
Na początku chcę zaznaczyć, że kompletnie nie mam pojęcia od czego zacząć. Naprawdę. Nie spodziewałam się, że tak szybko wrócę. Gdyby nie to, że skończyłam studia już w grudniu (szybko mi poszło XD), blog nadal byłby zawieszony. Ale może bardziej od początku. Co Wy na to?
PS Jeśli nie chcecie czytać moich żali, przeskoczcie od razu do ostatniego akapitu tego długaśnego przemówienia i czytajcie do końca :3

Zaczynając studiować genetykę i biologię eksperymentalną, byłam święcie przekonana, że zaczynam przewspaniały rozdział w życiu. Chciałam przede wszystkim skupić się na nauce, w końcu biologia od zawsze mnie fascynowała, chociaż nie zawsze się nią zajmowałam. Wybranie takiego kierunku również było takim tycim zaskoczeniem, bo przez dwa lata liceum w ogóle nie brałam go pod uwagę (nawet nie wiedziałam, że coś takiego istnieje), dopiero w trzeciej klasie wpadłam na ten pomysł.
Początkowo było bardzo fajnie, chociaż nie rozumiałam/wiedziałam wielu rzeczy (jednak brak rozszerzonej biologii i chemii w liceum zrobił swoje). Mimo tego wierzyłam w swoje możliwości, starałam się z całych sił i jakoś mi to wychodziło. Poza tym mogłam liczyć na moją przyjaciółkę, jak i ludzi z mojej grupy, chociaż dopiero zaczęliśmy się poznawać.
Kiedy więc zdałam sobie sprawę, że to chyba nie to? Ano na każdych kolejnych ćwiczeniach z genetyki. Miałam wielkie plany i marzenia, a tu nagle każą nam się zajmować muszkami owocówkami (Drosophila melanogaster), uczyć się ich mutacji, hodować i krzyżować w butelkach (co akurat nie byłoby złe, gdyby pani profesor nie wprowadzała chaosu i jednak tłumaczyła, co mamy robić). Dodatkowo ciągłe problemy z zaliczeniem wejściówek i słuchanie kilkuminutowych wykładów, jacy my to jesteśmy źli, niedouczeni, nieodpowiedzialni i nie na właściwym miejscu. Każdy czwartek (dzień z genetyką), zaczynał się od bólu brzucha, nerwów i tysięcy myśli na sekundę, oczywiście wszystkich negatywnych, czarnych i gęstych jak smoła.
Czarę goryczy przelało niezdanie pierwszego kolosa obejmującego wszystkie tematy, które do tej pory omówiliśmy. A właściwie podejście do niego. Zajęcia się nawet nie zaczęły, a ja już myślałam, że lada moment dostanę hiperwentylacji i najzwyczajniej w świecie zejdę z tego cholernego świata. Na (nie)szczęście uratowało mnie otwarte okno i dostęp do świeżego powietrza.
Gdy skończyłam pisać, poczułam ogromną pustkę, która mnie jednak w jakiś sposób zmotywowała do spojrzenia prawdzie w oczy. Nie nadajesz się do tego. Pani profesor miała rację. Coś ty sobie w ogóle myślała?! Skąd ci się wziął ten głupi optymizm?! Skończ to, póki jeszcze nie będziesz żałować!
No i skończyłam. Piętnastego grudnia wróciłam do domu i już w nim zostałam.
Początkowo było mi cholernie żal, czułam się źle i nijak, nie chciało mi się żyć (bardziej w tym sensie, że leżałabym całymi dniami w łóżku, nigdzie nie wychodząc i nie mając z nikim kontaktu). Uważałam się wtedy za totalnego nieudacznika, chociaż wiem dobrze, że to całkowicie naturalne popełniać błędy czy podejmować nietrafne decyzje. No ale właśnie skończyłam coś, na czym cholernie mi zależało. Chyba miałam prawo do lekkiej załamki...
Minęły święta, a ja powoli zaczęłam wracać do siebie. Oczywiście w miarę możliwości nie poruszam tego tematu, bo słuchanie, że to nie moja wina itd. itp. wkurza mnie i jeszcze bardziej dołuje, tak samo zresztą jak troska innych. Sama próbuję to udźwignąć, choć po przeczytaniu słów od pewnej wspaniałej osoby, że nie ma się co przejmować, bo pierwszy wybór często jest nietrafiony, pierwszy raz od dawna pomyślałam sobie: Hej, w sumie racja! Po co się dręczyć, stało się to się stało, po co to tak roztrząsać?
A co mnie skłoniło do powrotu? Chyba myśl, że mogę zająć się czymś, co sprawia innym radochę, a przy okazji i mnie. Przyznaję, gdybym nadal studiowała, mogłabym tylko pomarzyć o pisaniu tak często jak chcę, a co za tym idzie prowadzeniu bloga. Nie miałam czasu nawet na czytanie książek czy innych blogów, ciągle tylko nauka i nauka. Nie narzekałam na to, póki nie straciłam zapału i innych takich.
Więc co teraz?, spytacie. Otóż na początek chcę ruszyć z serią trzydziestu one-shotów. Znalazłam ostatnio na Pintereście fajny challenge, i pomyślałam, że to byłoby coś, zrealizować go. Ma on wprawdzie 31 podpunktów, każdy na jeden dzień października, o ile dobrze pamiętam miesiąc, ale jeden wyrzuciłam (a co tam :D). No i oczywiście nie będę wrzucać jednego rozdziału na dzień, bo mimo wszystko nie mam aż tyle czasu. Będę to robić tak często, jak tylko się da. Co prawda mam zaczęte dwa, w sumie to nawet trzy dłuższe opowiadania, ale na razie nie chcę ich publikować, bo muszę na nowo się rozkręcić. Przez chwilę miałam zapał, sporo napisałam, ale znowu się wypaliłam jeśli chodzi o dłuższe formy.

Sporo się tego nazbierało, porządna spowiedź :D Czy ktoś to przeczyta? Nie wiem. Czy poczuję się lepiej po wstawieniu tego? Zdecydowanie tak! Czego więc chcieć więcej?

Tak więc, bez zbędnego przedłużania, wszem i wobec oznajmiam, że na razie powracam! Kobieta zmienną jest normalnie XD Pół roku mnie nie było, mam nadzieję, że uda mi się to nadrobić, i że ucieszycie się, że znowu się tu coś pojawi. I oczywiście nadrobię moje zaległości, jeśli chodzi o twórczość innych. Obiecuję!

Na dole wstawię już moją listę, zrobioną dzisiaj, ze wszystkimi trzydziestoma zagadnieniami, które zawrę w najbliższych opowiadaniach. Co do formy tych one-shotów, to będę w nich umieszczać albo paringi, które lubię i które według mnie pasują do danego punktu, albo wymyślę do nich postacie. To będzie zależało od wyobrażenia, jakie stworzę do danych haseł.


Jak widać niektóre słowa są bardzo ogólnikowe, niektóre pozornie mogą nie mieć sensu, ale mnie po zastanowieniu napełniły sporą dawką weny i pomysłów. Będzie fajnie :D

Koniecznie napiszcie, co o tym myślicie, może jakieś uwagi, podpowiedzi, propozycje. Będę wdzięczna za każdy odzew, bo to da mi dodatkową motywację i nada sens temu, co robię. 

To chyba wszystko. Spodziewajcie się kolejnej notki w najbliższym czasie, bo mam już na nią pomysł.
Do zobaczenia, Towarzysze! I dziękuję, że jesteście ♥


Mój powrót w skrócie XD
A na dole trochę fajnych chłopaków ^^ 



1 komentarz:

  1. OMG OMG OMGGGGG Jesteś znów. Adres twojego bloga miałam zapisany w zeszycie moim magicznym. Dzisiaj szukając jakiegoś fajnego mangosa wyświetlił mi się link do tutaj. Wchodzę powspominać i dowiaduję się, że ponownie funkcjonujesz. Jaram się jak metan. Pisz pisz. Czytać będę.

    OdpowiedzUsuń