Życie online, część 11

- Oj Artur, Artur… Żebyś ty zawsze był taki milusi, to byłbym w raju – powiedział i objął go ramieniem. Chłopak oczywiście zaczerwienił się po czubki uszu i spróbował go od siebie odepchnąć, znowu przegrał jednak z jego siłą. Nie mając innego wyjścia, pozostał na swoim miejscu, próbując zignorować tysiące dzwonów, które zaczęły bić na alarm w jego głowie.

- Długo masz zamiar tak siedzieć? – zapytał w końcu Artur, czując, że bardziej skrępowany i zawstydzony być nie może. A, żeby było śmieszniej, jego brzuch znowu zaczął burczeć, i to całkiem głośno.

- Tylko mi nie mów, że znowu się głodzisz…

- Nigdy tego nie robiłem. Po prostu przeszkodziłeś mi w jedzeniu śniadania.

- Trzeba było mówić – odparł, odsuwając się od niego. Z uwagą obserwował, jak chłopak znika w jednym z pokojów, by po chwili wyjść z niego z miską w ręce. – I to nazywasz śniadaniem? – mruknął, zaglądając do naczynia, i pokiwał głową, wyrażając tym samym swoją dezaprobatę. – Naprawdę, chyba przestanę się dziwić, że jesteś takim szczypiorem.

- Sam jesteś szczypiorem, mięśniaku. Jak ci coś nie pasuje, to wiesz, gdzie są drzwi.

- A na obiad co masz?

- Nic. Zresztą nieważne. Przestań zachowywać się jak stereotypowa babcia.

- Chcę zostać kucharzem, a co za tym idzie pragnę karmić ludzi. Moje zachowanie jest więc w pełni uzasadnione. Poza tym gdybym był twoją babcią, to nie miałbyś nawet nic do powiedzenia.

- Upierdliwy jesteś – warknął i zapchał sobie usta rozmoczonymi już płatkami. Gdy skończył jeść, wstał z kanapy i odniósł naczynie do kuchni. Wracając, niemal wpadł w przejściu na Marcela. – Sio mi stąd.

- Milcz, niewdzięczniku – zaśmiał się i wszedł do pomieszczenia. Otworzył lodówkę i zacmokał na widok jej skromnej zawartości. – Przydałoby się zrobić zakupy. Ubieraj się, idziemy do sklepu.

- Coś ty znowu wymyślił? Nie rządź się, jakbyś był u siebie – zbeształ go Artur.

- Słońce, przestań ze mną dyskutować i rusz swój zgrabny tyłeczek, bo inaczej będę musiał sam się tobą zająć, a tego byś raczej nie chciał – ostrzegł go ze słodkim uśmieszkiem i stanął przed nim, prostując się i patrząc na niego z góry. Wystarczyło jedno stanowcze spojrzenie w oczy Artura, by ten skapitulował. Mimowolnie się przygarbił i wbił wzrok w podłogę.

- Daj mi chwilę. Tylko niczego nie kombinuj, bo przestanę być taki miły – rzucił, idąc do swojego pokoju. Poczuł ulgę, gdy znalazł się w bezpiecznej odległości od Marcela. Zadziwiało go, jak ogromny wpływ potrafił na nim wywrzeć. Wystarczyło, by włączył mu się tryb dominatora, a Artur momentalnie wymiękał i był gotów spełnić każde jego polecenie. Czuł, że to żenujące, lecz strach przed tym, co chłopak może wymyślić, spychała jego urażoną dumę na dalszy plan. Ostatecznie Artur ubrał pierwsze lepsze ciuchy, byleby jako tako się prezentować, i dołączył do Marcela, który siedział w przedpokoju i wiązał buty.

- Ubierz kurtkę, na dworze jest dość chłodno.

- Mówisz dokładnie jak moja mama – mruknął, zdejmując z wieszaka grubą bluzę i ubierając ją. – Nie martw się, to mi wystarczy.

- Tylko żebyś później nie marudził, że ci zimno – upomniał go Marcel i wyszedł z mieszkania. Zaczekał, aż Artur zamknie drzwi na klucz, po czym razem zeszli na dół. Skierowali się w stronę najbliższego supermarketu,  milcząc i co chwilę ukradkowo na siebie zerkając. – No dobra, to co chciałbyś zjeść? – zapytał, gdy weszli już do sklepu.

- A bo ja wiem? To ty wpadłeś na jakiś genialny pomysł, wymyśl coś.

- To powiedz mi chociaż, jaki mam budżet. Żebym się za bardzo nie rozpędził.

- Mam stówę. Wystarczy?

- Pewnie, że wystarczy. Zdaj się na mnie – odparł, uśmiechając się i chwytając koszyk. – Najpierw wybierzemy warzywa – zakomunikował i podszedł do najbliższej półki. Zaopatrzył się we włoszczyznę, następnie włożył do koszyka dwie cebule, czosnek, cukinię i czerwoną paprykę. – Teraz chodź po mięcho.

- Mam się zacząć bać…? – zapytał Artur, niepewnie zerkając na chłopaka. Poszedł jednak za nim bez gadania, ciekawy, co z tego wszystkiego wyniknie.

- Dzień dobry, poproszę dwa skrzydełka i pojedynczy filet z kurczaka -  powiedział, gdy podeszli do działu mięsnego, gdzie starsza ekspedientka spojrzała na nich wyczekująco.

- To wszystko? – burknęła, rzucając na ladę reklamówkę i nawet nie sprawiając już pozorów, że jest miła. Zupełnie, jakby stała tam za karę.

- Tak, dziękuję. Miłego dnia – rzucił Marcel na odchodnym i uśmiechnął się, oczywiście, by zrobić jej na złość. – Ależ tu gbury pracują – szepnął Arturowi na ucho, gdy nieco się oddalili.

- Może wstała lewą nogą i musiała kogoś obwinić za swoje nieszczęście. – Wzruszył ramionami, rozglądając się. – Co teraz?

- Niech pomyślę… Ach tak, ryż – mruknął, wchodząc do odpowiedniej alejki i chwilę szukając odpowiedniego produktu. Gdy go znalazł, wrzucił jedną paczkę do koszyka, po czym poszedł dalej. – Kurkuma, oregano, tymianek i papryka – szeptał, chwytając kolejne przyprawy. Skupienie na jego twarzy było widoczne na pierwszy rzut oka, lecz oprócz niego była też radość. – Jeszcze parmezan i masło – oświadczył. Podczas gdy on wybierał ser, Artur postanowił w końcu się na coś przydać i wziął z lodówki masło, które jego zdaniem było najlepsze. Pokazał je Marcelowi, na co ten się uśmiechnął i poklepał go wolną ręką po ramieniu. – Jeszcze będą z ciebie ludzie – pochwalił go, po czym obaj ruszyli w stronę kas. – Czekaj! Jeszcze wino! – wykrzyknął i pognał w stronę działu z alkoholem. Po chwili wrócił, niosąc w dłoni małą butelkę białego wina.

- Mam nadzieję, że to również jest składnik? – zapytał Artur, patrząc na niego podejrzliwie.

- Pewnie że tak. A co żeś myślał? – zaśmiał się, wykładając zawartość koszyka, którą w zawrotnym tempie kasował młody mężczyzna siedzący przy kasie.

- Dowodzik jest? – zapytał, gdy złapał w dłoń butelkę z trunkiem. Spojrzał na Marcela, lecz gdy ten pokazał mu odpowiedni dokument, skinął obojętnie głową i kontynuował przerwane zajęcie.

- No dobra, to teraz wracamy i bierzemy się za robienie obiadu – powiedział Marcel, gdy obaj wyszli ze sklepu. Widać było, że starszy chłopak jest w znakomitym humorze, i wręcz nie może się doczekać czekającej go pracy.

- Naprawdę aż tak to lubisz?

- No, tak jakoś wyszło. W domu nieczęsto mogę gotować, dlatego korzystam z każdej nadarzającej się okazji. A skoro to dla ciebie, to już w ogóle nie ma szans, żebym sobie odpuścił.

- Co za różnica, czy to dla mnie czy kogoś innego…

- Jak to mówią, przez żołądek do serca – zaśmiał się.

Gdy dotarli z powrotem do mieszkania, Marcel od razu poszedł do kuchni. Zdjął bluzę, zostając tym samym w bluzce na ramiączkach, i zaczął się rozglądać, otwierając każdą szafkę i szufladę.

- Masz, żebyś się nie ubrudził – mruknął Artur, rzucając mu fartuch.

- I jak? Pasuje mi? – zapytał, gdy go ubrał, i zaczął okręcać się na wszystkie strony.

- To zwykły czarny fartuch. Każdemu pasuje.

- Ty to wiesz jak prawić komplementy – westchnął i zabrał się za rozpakowanie zakupów. – No dobra, obierzesz włoszczyznę do bulionu – powiedział, kładąc na stole warzywa i podając mu obieraczkę. Sam zaś opłukał skrzydełka i wrzucił je do garnka, po czym wziął cebulę i obrał ją z kilku pierwszych warstw. Gdy się z tym uporał, nadział ją na widelec, podpalił gaz i zaczął ją nad nim opalać.

- E, Marcel, co ty robisz? – zapytał niepewnie Artur, obserwując poczynania chłopaka.

- Nie widać?

- Widać, dlatego pytam. Dziwnie to wygląda, a pachnie jeszcze gorzej.

- Każdy wie, że do rosołu daje się opaloną cebulę. To podstawa. Przestań traktować mnie jak żółtodzioba – skarcił go, nie przestając się jednak uśmiechać. – I pospiesz się z tym obieraniem. Nie mamy całego dnia.

- No wybacz, że nie każdy jest profesjonalnym kucharzem i nie umie obierać głupiej marchewki w kilka sekund – mruknął, wydymając policzki i próbując przyspieszyć. Patrząc na to, Marcel zabrał z jego rąk obieraczkę i kilkoma sprawnymi ruchami dokończył za niego. – Przestań się popisywać, szpanerze.

- Ja? Popisywać się? Nigdy w życiu! – wykrzyknął, oddając mu narzędzie i zabierając się za obranie ząbku czosnku.

Gdy wszystko było już gotowe, Marcel wrzucił warzywa do garnka, zalał je wodą, dodał kilku przypraw i postawił na gazie, po czym usiadł naprzeciwko Artura.

- Na razie to tyle. Jak bulion się zrobi, będziemy mogli gotować dalej.

- Co to będzie? Jakaś zupa?

- Nie. Coś znacznie lepszego. W każdym razie mamy jeszcze trochę czasu. Co robimy?

- Nie wiem. A na co masz ochotę?

- Raczej nie chciałbyś wiedzieć – odparł tajemniczo, a jego wzrok mówił sam za siebie. Artur zaśmiał się nerwowo i pokręcił głową.

- Współczuję twoim kolegom.

- Nie ma ku temu powodów. Nie myśl, że skoro jestem gejem, to flirtuję z każdym facetem w zasięgu mojego wzroku.

- Mam się czuć wyjątkowy?

- Jak najbardziej. Pierwszy raz mam na kogoś ochotę nie tylko fizyczną, ale i psychiczną, jeśli wiesz o co mi chodzi.

- Może zmieńmy temat, co? Bo ta rozmowa schodzi na niebezpieczne tory… - poprosił, odwracając wzrok. Był cały spięty, nie wiedział jak ma się zachować. Czuł się w pewien sposób zagrożony, choć jakaś część jego chciała drążyć dalej, by poznać kilka szczegółów z życia Marcela.

- Zawsze jesteś taki wstydliwy?

- Może… Nie każdy musi lubić rozmawiać na takie tematy – odparł, wstając z krzesła i idąc w stronę swojego pokoju. – Poczekaj, wezmę swój telefon.

- Jasne, nie krępuj się – powiedział, idąc za nim i wchodząc do jego pokoju. – Tu jest tak… zwyczajnie – stwierdził, gdy pobieżnie się rozejrzał.

- A czego się spodziewałeś? Poza tym odpowiedz mi, dlaczego nie umiesz usiedzieć w jednym miejscu nawet kilku sekund?

- No już, nie denerwuj się tak. Jestem ciekawy, nic na to nie poradzę – mruknął i podszedł do regału pełnego książek. – Fajna kolekcja. Będę mógł kiedyś pożyczyć?

- O ile później mi je oddasz, to tak.

- Pewnie, że oddam – odparł i usiadł na łóżku. Nadal się rozglądał, tym razem skupiając się na detalach. Ściany w kolorze kawy z mlekiem, biurko zawalone zeszytami, podręcznikami i kartkami, bluzka wypełzająca z szafy, stosik świeczek zapachowych na komodzie, kaktus na parapecie, wszystko to wydawało się bardzo pasować do Artura. Nawet duża tablica korkowa zawalona rysunkami, przypomnieniami o sprawdzianach czy ulotkami z kina wyglądała jak odzwierciedlenie jego umysłu. – Ładnie tu masz. Tak przytulnie – stwierdził i położył się, układając głowę na skrzyżowanych przedramionach. – A te rysunki na tablicy to twoje?

- Tak. Tylko jeden jest mojej mamy, więcej nie chciała rysować. A co?

- Nic. Ładnie rysujesz. Masz może ten szkicownik, o którym mi kiedyś wspomniałeś? No wiesz, ten z rysunkiem zombie.

- Gdzieś tam jest, ale nie chce mi się go szukać. Może innym razem ci go pokażę – odparł, choć dobrze wiedział, w której szufladzie schował zeszyt. Po prostu wizja pokazania go komukolwiek wydała się mu najbardziej wstydliwą rzeczą, jaką mógłby zrobić.

- To może narysujesz coś teraz? Mnie na przykład? – nie dawał za wygraną. Cały czas uważnie obserwował Artura, widział więc, że chłopak jest nerwowy i z jakiegoś powodu zaczyna się stresować.

- Czemu mnie tak o to męczysz?

- Bo zależy mi na tym. Chcę poznać cię jak najlepiej z każdej możliwej strony. Poza tym wiem, że masz talent, co bardzo mnie intryguje.

- Jesteś niemożliwy – westchnął, wygrzebując ze stosu książek blok rysunkowy. Chwilę zastanawiał się, jaki ołówek wybrać, lecz w końcu wziął ten najkrótszy, a zarazem jego ulubiony. Podsunął się z krzesłem bliżej łóżka, po czym zaczął uważnie przyglądać się Marcelowi. W skupieniu studiował linię jego szczęki, delikatnie wystające kości policzkowe, duże oczy, wąskie usta, dziesiątki drobnych piegów zdobiących jego opaloną skórę. – Nie wierzę, że to robię – mruknął, zakłopotany, mimo to zaczął stawiać pierwsze kreski na papierze. Co jakiś czas wracał wzrokiem na twarz Marcela, by uchwycić poszczególne szczegóły. – Nie ruszaj się – upomniał go, przygryzając końcówkę ołówka i odrobinę zbyt długo podziwiając delikatną zieleń tęczówek chłopaka.

- Wybacz. Jakoś trudno mi teraz usiedzieć w jednym miejscu – szepnął, oblizując wyschnięte wargi. Wstrzymał na chwilę oddech i zamarł, zauroczony skupieniem malującym się na twarzy Artura.

- Sam tego chciałeś – przypomniał mu, znów koncentrując się na rysowaniu. Robiło mu się coraz bardziej gorąco, zaczęły mu się pocić ręce, przez co palce co chwilę zsuwały się z trzymanego przez niego ołówka. Przełknął głośno ślinę i wstał, zdejmując bluzę. Gdy z powrotem usiadł i spojrzał na Marcela, miał wrażenie, że jest on idealny, aż za bardzo.

Piętnaście minut później Artur skinął z zadowoleniem głową i odłożył ołówek na biurko. Odetchnął głęboko i podniósł się z krzesła, próbując zignorować dziwne myśli kłębiące się w jego głowie.

- Skończyłem. Możesz zobaczyć, co z tego wyszło – oznajmił, nadal stojąc tyłem do niego. – Co prawda potrzebowałbym jeszcze trochę czasu, żeby go dopracować, ale…

- Nie, jest piękny – powiedział Marcel, przyglądając się rysunkowi. – Powiedziałbym nawet, że wyszedłem przystojniejszy niż jestem w rzeczywistości.

- Jakby się dało – szepnął sam do siebie. – A właśnie, co z tą twoją zupą? – zapytał.

- Cholera, zapomniałem – jęknął i pacnął się w czoło, po czym pognał do kuchni. Na szczęście nie stało się nic niepokojącego, Marcel jedynie zmniejszył gaz, zszumował wywar i spojrzał na zegarek. – Dobra, koło drugiej zabierzemy się za resztę, na razie mamy wolne.

- Świetnie – stwierdził z udawaną radością, po czym usiadł na oparciu kanapy i zsunął się po nim na dół, tak, że leżał z nogami zadartymi do góry. Zamknął oczy, lecz nawet wtedy nie mógł pozbyć się widoku twarzy Marcela. To nic nie znaczy, bo i czemu by miało?, zapewniał sam siebie, niezbyt skutecznie. Gdy z powrotem uchylił powieki, zamarł, a jego ciało ogarnął paraliż. Widział jedynie te niezwykle zielone oczy niebezpiecznie blisko jego, czuł ciepły oddech owiewający jego czoło, słyszał ciche bicie serca gdzieś z tyłu. Wciągnął gwałtownie powietrze, lecz było to jedyne, na co mógł się w tej chwili zdobyć. Bał się, ale tylko tego, co może się wydarzyć. Choć jeszcze gorsza była niewiedza i świadomość, że bez względu na to, co się stanie, nie będzie miał na to żadnego wpływu, że jedyne, co mu pozostanie, to przyglądać się i czekać na rozwój wydarzeń.

I właśnie dlatego jedyną reakcją na palce przeczesujące jego włosy było drżenie. Na nic więcej nie potrafił się zdobyć. Nie wtedy, gdy te oczy wpatrywały się w niego uważnie, nie pozwalając mu na trzeźwe myślenie. To było tak intensywne, że Artur miał wrażenie, iż rozszarpie go na drobne kawałki. Wystarczyło delikatne dotknięcie, a on czuł dziwne impulsy biegnące aż do jego palców u stóp. Jego umysł przesłoniła gęsta mgła, a ucisk na klatce piersiowej zmuszał go do oddychania przez usta, szybko i urywanie. Miał wrażenie, że nigdy się to nie skończy, przeciągając każdą sekundę i zmieniając ją w godzinę, lecz tak się nie stało. Marcel jak gdyby nigdy nic usiadł obok niego i zaśmiał się cicho, nadal nie spuszczając z niego wzroku. Oblizał wargi i jeszcze raz przeczesał jego włosy, tym razem kierując się ku policzkowi i gładząc go delikatnie. Jego oddech także był przyspieszony, lecz to bardziej przez z trudem hamowane podniecenie. Znów się zaśmiał, tym razem niszcząc powstałą atmosferę i sprowadzając Artura z powrotem do rzeczywistości.

- Co… To było… - wychrypiał, lecz nie potrafił znaleźć odpowiednich słów.

- Tylko coś sprawdzałem, nie przejmuj się tym – odparł i uśmiechnął się tajemniczo. Artur powoli skinął głową, choć tak naprawdę wiedział, że nie tylko o to chodziło. Nie miał jednak ochoty na drążenie tego tematu, przynajmniej nie teraz.

Jak nie teraz, to kiedy?, pomyślał, wzdychając ciężko, i po raz kolejny zastanawiając się, czym sobie na to wszystko zasłużył.

Levi idealnie pokazuje reakcję Marcela na Artura XD

A na koniec L ze specjalną dedykacją dla Kunoichi.

Też uwielbiam tego gościa. Tym bardzie na tym gifie, bo jego twarz mówić coś typu "śmiesz mówić do mnie, dzifko?"

No. Ogólnie to zastanawiam się, w jakim kierunku zmierza to opko... I dlaczego jestem tak bardzo niezadowolona z tego rozdziału...

A tak jeszcze ogólnej, to mam już palny dotyczące Darka i mamy Artura, które już niedługo zacznę wdrażać w życie. Anka też będzie jeszcze wpadać, i to nie raz, to będzie taki niszczyciel atmosfery i wprowadzacz zamętu i grozy :D No i zacznie się też mnożyć coraz śmielszych scen z Marcelem i Arczim, ale to już się chyba każdy domyślił. Mam tylko nadzieję, że się nie porzygacie od nadmiaru słodyczy, którą od czasu do czasu mam zamiar tu wpleść. 

Odniosę się jeszcze do fragmentu komentarza z poprzedniej notki:

"Szkoda, że Artur nie chciał iść do Marcela, kiedy zaczęło padać. Oni byliby zmoknięci i wiesz, pożyczanie sobie ubrań, ciepła herbatka i siedzenie razem pod kocykiem ( ͡° ͜ʖ ͡°) " 

Na początku była taka wersja, że oni sobie idą, nagle zaczyna padać, oni biegną, przypadkowo dom Marcela jest blisko, więc się w nim chowają przed deszczem, później każdy gapi się na klatę tego drugiego, ogólna gejoza, ale pomyślałam sobie, że ni czas to, ni miejsce... Ale nie ma się co martwić, przyjdzie pora i na to c:

To chyba tyle. 

A teraz wracam do oglądania "Teen Wolf". 

Do następnej notki, Towarzysze! ♥