Więzień we własnej stolicy, część 8

Obudziłem się wcześnie rano. Na dworze panowała nieprzyjemna szarość, w oddali słońce dopiero nieśmiało wyglądało zza horyzontu. Obok mnie Feliks spał w najlepsze, mocno ściskając moją rękę i przytulając do niej głowę. Ten widok rozczulił mnie, co nie zdarzało mi się prawie nigdy. Z szerokim uśmiechem pogłaskałem jego włosy, przeczesując je palcami, i cmoknąłem go w czoło. Tak, właśnie w ten sposób mógłbym budzić się już zawsze.

Po pięciu minutach znudziło mi się leżenie, spróbowałem więc wstać. Okazało się to jednak bardzo trudne, gdyż przy każdym moim ruchu Feliks jeszcze mocniej ściskał moją rękę, mrucząc przy tym gniewnie. Postanowiłem więc go obudzić.

- Feliks, czas wstać – szepnąłem mu do ucha, a gdy nie zareagował, lekko go w nie ugryzłem, co przyniosło taki sam efekt. – No dalej, śpiochu – mruknąłem, na co chłopak cicho sapnął i odwrócił się do mnie plecami, w dalszym ciągu jednak nie puszczając mojej ręki. Westchnąłem ciężko i sięgnąłem po drastyczniejsze środki. Zacząłem składać pieszczotliwe pocałunki na jego szyi, jednocześnie wolną ręką łaskocząc go w brzuch. Gdy przekręcił się na plecy, na chwilę zetknąłem nasze wargi, po czym spojrzałem w jego zdziwione, zaspane oczy. – W końcu się budziłeś – stwierdziłem i pocałowałem go w czubek nosa. – Możesz puścić już moją rękę?

- Wcale jej nie trzymam – mruknął, odsuwając się ode mnie. – Kiedy wróciłeś?

- Na tyle późno, żebyś zdążył zasnąć. W ogóle niepotrzebnie na mnie czekałeś.

- Chciałem wiedzieć, jak wam poszło. Czy to źle?

- Nie. Po prostu powinieneś grzecznie pójść spać i zapytać o to dzisiaj.

- Może i tak… - stwierdził zrezygnowanym głosem. – Kiedy wyjeżdża Ludwig?

- Już go tu nie ma. Wyjechał od razu, gdy wróciliśmy.

- Kolejny wariat. Kto normalny jeździ w taką pogodę w nocy?

- Spieszyło mu się, to pojechał. Jest dorosły, nie musimy go pilnować. A teraz, skoro już wstałeś, chodźmy coś zjeść. Umieram z głodu.

- Dobrze. Ale najpierw odpowiedz mi na jedno pytanie. Dlaczego mam na sobie tylko majtki?!

- A w czym chciałeś spać? Poza tym ciesz się, że i tego z ciebie nie zdjąłem. A miałem taki zamiar, nie powiem, że nie.

- Jesteś chorym zboczeńcem – warknął, wygrzebując się z pościeli. Gdy wychodził z sypialni, mógłbym przysiąc, że na jego twarzy wykwitł uśmiech.

Odczekałem chwilę, dając mu czas, by ochłonął, po czym sam wyszedłem na korytarz i udałem się do kuchni. Tak, jak się spodziewałem, Feliks już zabrał się za przygotowanie posiłku. Z tego, co zauważyłem, już dawno temu przyzwyczaił się do tego, że jest odpowiedzialny za wszystkie obowiązki domowe, i wykonywał je jak dobra, posłuszna pani domu. Co prawda byłbym gotowy w niektórych sytuacjach go wyręczać, ale nie robiłem tego z własnej samolubności. Na przykład kiedy szorował podłogę, zamiast mu pomóc, po prostu siadałem na najbliższym krześle i obserwowałem jego zgrabne wypięte pośladki poruszające się przy każdym pociągnięciu szmatą po panelach. Albo gdy ścierał kurze i wił się, by dosięgnąć do co wyżej położonych miejsc. W tych i podobnych sytuacjach moja wyobraźnia szalała i tylko zdrowy rozsądek powstrzymywał mnie przed tym, by się na niego rzucić.

- Znowu myślisz o jakichś zboczonych rzeczach? – zapytał Feliks złośliwym głosem, wyrywając mnie tym z zamyślenia.

- Skąd ten pomysł?

- Normalni ludzie nie mają takiego wyrazu twarzy i nie ślinią się, gdy nad czymś rozmyślają.

- Wcale się nie ślinię – bąknąłem, rozsiadając się na krześle i udając urażonego.

- To jak? Powiesz mi, co wczoraj zrobiliście z Natalią? – zapytał po chwili milczenia. Cały aż się skręcał z ciekawości, lecz wiedział też, że odpowiedź może być gorsza, niż zakładał.

- Powiem. W końcu ci to obiecałem – zapewniłem go, jednocześnie zastanawiając się, czy nie pominąć kilku szczegółów dla jego dobra.

- To dobrze. Tylko… zróbmy to po śniadaniu, dobrze?

- Dobrze – odparłem, rozważając w głowie przeróżne scenariusze. Bałem się, że jak zwykle sprawdzi się ten najgorszy.

* * *

Gdy już zjedliśmy, przenieśliśmy się do salonu. Feliks usiadł w fotelu, ja natomiast rozłożyłem się na kanapie, kładąc nogi na stoliku i starając się nie wysypać na siebie zawartości trzymanej przeze mnie popielniczki. Żaden z nas się nie odzywał, jakby bojąc się tego, co miało za chwilę nastąpić.

- No więc? Jak to wyglądało? – zapytał w końcu, tym samym wprawiając machinę w ruch.

- Umówiłem się z Natalią w parku. Ludwig jechał na tylnym siedzeniu, a w razie, gdybyśmy byli pierwsi, miał się tam schować i  czekać. Na szczęście ona już tam była. Podszedłem do niej, zaczęliśmy rozmawiać…

- Podrywała cię…?

- Jak zawsze. Ale nie dałem jej na to zbyt wiele czasu. Cały czas kleiła się do mnie, więc bez trudu ją złapałem i uśpiłem chloroformem.

- Skąd, do cholery, mieliście chloroform?

- Cóż, to akurat zasługa Beilschmidta. Sam to zaproponował, a ja chętnie się zgodziłem, bo to była o wiele lepsza opcja niż użycie siły, co równałoby się zapewne masie krwi. W każdym razie nie pytałem go, skąd ma to przy sobie, bo po nim można się spodziewać wszystkiego.

- Rozumiem… Co było dalej? – zapytał, marszcząc brwi.

- Wpakowaliśmy ją do samochodu, Ludwiś na wszelki wypadek ją związał, i pojechaliśmy nad jezioro. Gruby lód był z jednej strony ogromną zaletą, gdyż spokojnie mogliśmy wyjść na sam środek zbiornika, lecz wycinanie w nim przerębla było okropną męczarnią. Wiesz, jak trudno było w ogóle się przez niego przebić?

- A skąd mam wiedzieć?

- No w sumie racja… - mruknąłem. Zapaliłem papierosa, by choć trochę odwlec w czasie powiedzenie najgorszego. Feliks jednak nie dał się na to nabrać.

- Dalej. Nie próbuj grać na czas. Masz powiedzieć mi wszystko, nawet jeśli to będzie najgorsza prawda.

- Ale się uparłeś… Jak już wycięliśmy ten przerębel, było właściwie po robocie. Przywiązaliśmy do Natalii kamień i wrzuciliśmy ją do wody, po czym zatarliśmy ślady i wróciliśmy do domu. Ludwig od razu pojechał do siebie, a ja poszedłem do sypialni, gdzie zastałem ciebie, rozebrałem cię więc i położyłem się razem z tobą spać. Resztę znasz.

- Czy ona… żyła?

- Tak. Co prawda była nieprzytomna, ale żyła. Być może w wodzie się ocknęła. Szczerze powiedziawszy, to na to liczyłem.

- Już samo zamordowanie jej było złe, a co dopiero czerpanie satysfakcji z jej cierpienia… - powiedział cicho Feliks, zaciskając pięści i spuszczając głowę.

- Uwierz mi, takie suki jak ona nie zasługują na nic innego.

- To samo mógłbym powiedzieć o tobie, gdy cię pierwszy raz zobaczyłem i gdy zacząłeś się nade mną znęcać i mnie wykorzystywać. A mimo to wierzyłem, że nie jesteś złym człowiekiem, a przynajmniej nie tak bardzo złym, na jakiego wyglądałeś.

- A gdyby Natalia przyszła cię zabić to co? Też by ci jej było szkoda? Też miałbyś wyrzuty sumienia?

- Tak. Bo, mimo wszystko, wierzyłbym, że mogła się jeszcze zmienić.

- Zmienić się. Ty chyba sam nie wiesz co mówisz… - warknąłem. Byłem wściekły. Spodziewałem się wszystkiego, płaczu, wyzwisk, przekleństw, nienawiści, ale w żadnym wypadku umoralniania mnie i wiary w ludzkie dobro i inne takie pierdoły! Czy on naprawdę był aż tak głupi? – Osoby takie jak ona nigdy się nie zmieniają. Była chora psychicznie, nic nie było w stanie jej pomóc. Nawet jakbyś zaczął ją bombardować takimi gadkami, to i tak nic byś nie wskórał. Wręcz przeciwnie, zabiłaby cię z jeszcze większą satysfakcją, śmiejąc się na widok ciebie ślizgającego się we własnych flakach.

- Pewnie masz rację, w końcu znasz ją najlepiej… Ale czy naprawdę nie było innego wyjścia?

- A co? Miałem ją zapakować w skrzynię i wysłać do Afryki? Zrozum wreszcie, że czasami nie ma innego wyjścia. Rozumiesz? Nie ma!

- Naprawdę nie jest ci ani trochę żal?

- Zabiłem już tylu ludzi, że nie robi to na mnie wrażenia.

- Rozumiem – szepnął. Gdy wstał, jego ciało było sztywne, a mięśnie napięte do granic możliwości. Na jednej z jego dłoni zobaczyłem stróżkę krwi, która wyciekała spod paznokci wbitych w skórę. Przeraził mnie ten widok.

- Feliks, uspokój się. Zrobisz sobie krzywdę – powiedziałem, również wstając i podchodząc do niego. – Przecież wiesz, że zrobiłem to dla ciebie. Żeby cię chronić.

- W takim razie nie chcę takiej ochrony! – krzyknął i spojrzał na mnie oczami pełnymi łez. Chciał uciec, lecz zdążyłem złapać go za rękę i przyciągnąć do siebie. Objąłem go, nie pozwalając, by zrobił chociażby krok.

- Posłuchaj mnie. Już ci mówiłem, że cię kocham, i że nie pozwolę na to, bym drugi raz stracił ważną dla mnie osobę. Jesteś tylko mój, nie mam zamiaru oddać cię nikomu innemu, nawet jeśli to ma być niebo, piekło, czy gdzie się tam idzie po śmierci. Dlatego zapomnij o Natalii raz na zawsze i ciesz się, że możesz spać spokojnie i że nikt już nie czyha na twoje życie.

- Ale…

- Nie ma żadnego ale – przerwałem mu. – I nie płacz już – poprosiłem, ścierając z jego policzków mokre ślady. Gdy zacisnął powieki, próbując się uspokoić, pocałowałem go w czoło i zacząłem głaskać po włosach. – Grzeczny chłopiec – szepnąłem mu blisko ucha, gdy jego oddech zaczął się regulować, a ciało przestało się trząść. – A teraz pozwól, że wynagrodzę ci całe to cierpienie, jakie ci zadałem.

Gdy wziąłem go na ręce i zacząłem nieść do sypialni, nie usłyszałem żadnego słowa protestu. Feliks po prostu wtulił się w moją pierś i objął rękami moją szyję, dając mi w ten sposób znak, że jest tylko mój i że należy tylko do mnie.

I w tej właśnie chwili świat przestał dla mnie istnieć. Liczyła się tylko miłość mojego życia.

~*~ *~ *~

Maj. Dzień tak piękny, że aż szkoda go było spędzać w domu. Drzewa pokryte świeżymi, zielonymi listkami szumiały przy najmniejszym powiewie wiatru, który niósł ze sobą nie tylko chłód, ale i setki płatków porwanych z drzew owocowych kwitnących o tej porze roku. Do tego pierwsze owady budziły się do życia, napełniając powietrze cichym chrzęstem skrzydełek. Całość dopełniał zapach dziesiątek kwiatów, które zakwitły wkoło naszego domu, słodki i mocny, a także śpiew ptaków oblegających każdą możliwą gałąź.

- Nie wiedziałem, że tu jest tak pięknie – powiedział Feliks, przygotowując miejsce do zasiania kilku ziarenek trzymanych w woreczku, a które podarował mu Lebiediew.

- Będzie jeszcze piękniej. Co ty tam masz?

- To słoneczniki. Pan Lebiediew powiedział, że bardzo je lubisz – odparł z szerokim uśmiechem i poprawił szelki ogrodniczek, które miał na sobie.

- Nie spiskujcie tak za moimi plecami, bo zacznę być zazdrosny – wymruczałem, siadając koło niego i przyglądając się jego poczynaniom.

Po raz kolejny podziękowałem w duchu za to, że mogłem spotkać na swojej drodze tak dobrą osobę, jak Feliks. Miłość, którą mnie obdarował, była najwspanialszą rzeczą, jaka mogła mi się w życiu trafić. Mimo wszelkich przeciwności losu udało nam się zyskać spokój, którego tak bardzo nam brakowało, a dzięki któremu mogliśmy w końcu odnaleźć szczęście, którego obaj tak uparcie poszukiwaliśmy. Szczęście, jakiego żadne z nas jeszcze nigdy nie czuło. Szczęście, dla którego warto żyć.

- Kocham cię, Feliks. Tak bardzo cię kocham...

- Ja ciebie też, głuptasie - odparł, składając na moich ustach pocałunek, który był przypieczętowaniem tych dwóch najpiękniejszych na świecie słów.

Koniec.

No cóż, moi drodzy, tym akcentem kończymy naszą przygodę z Feliksem i Iwanem. Mnie i moim żelkom jest <prawdopodobnie> tak samo smutno z tego powodu, co i wam. Bo, przyznam się bez bicia, to właśnie dzięki temu opowiadaniu polubiłam zarówno ten paring, jak i samego Rosję. Wcześniej jakoś nie szalałam na jego punkcie, a tu proszę, ile może zmienić jedna lekcja historii, jeden pomysł i setki godzin męczenia się z pisaniem. 

Teraz pozostaje mi tylko skończyć to, co niedokończone <czyt. "Anioł Śmierci">, a potem myśleć nad czymś nowym, co przebije nawet obie serie "Więźnia...". Mam nadzieję, że to będzie możliwe. I że w końcu wpadnę na jakiś pomysł.

 W każdym razie nie traćcie nadziei i nie smućcie się, że to już koniec <bo mi, szczerze powiedziawszy, chce się właśnie płakać>.

Co prawda teraz, jak tak patrzę na całokształt, to nie zawarłam kilku rzeczy, o których na początku myślałam, ale i tak myślę, że dość dobrze zakończyłam tę serię. I o mały włos nie zapomniałam o najważniejszym, a mianowicie o tych dwóch ostatnich myślnikach! Ech, chyba powinnam zacząć szczegółowo zapisywać sobie wszystkie pomysły...

I tak, wiem, że krótko, no ale nie było już sensu męczyć tego na siłę. Także ten... Sumimasen!

Pozdrawiam wszystkich, którzy razem ze mną wytrwali do tej chwili!

Do następnej notki, Towarzysze!

Ps. Czuję się, jakby coś mega ważnego w moim życiu właśnie się skończyło... T^T

Loki, miszczu, pociesz T^T