Więzień we własnej stolicy, część 2

Od naszego przyjazdu do Moskwy minął tydzień. Feliks wyraźnie się uspokoił, zaczął też chyba tolerować to, w jakiej sytuacji się znalazł. Do tej pory nie mogłem go zrozumieć. Gdybym to ja był na jego miejscu, już dawno dałbym sobie spokój z tym całym gadaniem, jacy to jego sąsiedzi byli szlachetni i poszkodowani. Zaczynało mnie to już drażnić, zwłaszcza że nie mogłem wybić mu tych głupstw z głowy. Miałem nadzieję, że sam w końcu o nich zapomni. Pragnąłem, bym tylko ja zaprzątał jego myśli, by w końcu w pełni mi się oddał i był już na zawsze mój. Od kiedy po raz pierwszy zacząłem rozumieć otaczający mnie świat, wiedziałem, że coś takiego jak miłość nie ma prawa istnieć i jest tylko wymysłem ludzi zbyt słabych, by na własną rękę zawalczyć o swoje. Gdy zakochałem się jednak w Feliksie zrozumiałem, że miłość to coś więcej i wcale nie musi ona iść w parze ze słabością. Szkoda tylko, że nie odkryłem tego wcześniej.

Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek do drzwi. Miałem złe przeczucie, więc pobiegłem otworzyć.

- Zostań tu – mruknąłem do mijanego w korytarzu Feliksa.

- Jak chcesz – odpowiedział i wrócił do swojej sypialni. Grzeczny chłopiec, pomyślałem, stając przed drzwiami. Otworzyłem je i niemal jęknąłem z rozpaczy.

- Iwan, a więc to prawda, że wróciłeś! Ładnie to tak ukrywać się przed kumplem? – zapytał przybysz, klepiąc mnie po ramieniu i wpraszając się do mojego domu. Byłem tak zaskoczony, że dopiero po chwili byłem zdolny cokolwiek powiedzieć, a nie zdarzało mi się to często.

- Gilbert, co ty tu robisz? Skąd wiesz o moim przyjeździe? I co to za wielka torba?

- Czyżbyś zapomniał, że w stolicy wieści szybko się rozchodzą? – mruknął, mrugając do mnie porozumiewawczo i wieszając się na moim ramieniu. – Poza tym pomyślałem, że po wycofaniu cię z twojego kochanego żołnierskiego świata będziesz samotny i załamany, więc postanowiłem trochę u ciebie pomieszkać.

- Pomieszkać? Chyba sobie żartujesz. I myślisz, że się na to zgodzę?

- Nie masz innego wyjścia. No już, przyznaj, że beze mnie byłbyś strasznie samotny.

- Nie jestem tu sam, i tak się składa, że w tej chwili jesteś tu niepożądanym gościem.

- Jak zawsze zimny – jęknął Gilbert, teatralnym gestem przykładając dłoń do czoła. – A ja tak się starałem.

- Do jutra masz stąd zniknąć. W przeciwnym razie zadzwonię po twojego brata, a to nie będzie dla ciebie miłe.

- Tylko nie do niego! Nie zrobisz mi tego! – krzyknął, oburzony moją groźbą. Prawda była taka, że ten rozpuszczony i kłopotliwy facet, mający się za chodzący ideał i pępek wszechświata, przy swoim bracie, w dodatku młodszym, stawał się potulny niczym baranek. Gdy tylko ten pojawiał się w pobliżu i rzucał mu groźne spojrzenie, Gilbert w mgnieniu oka zamykał jadaczkę i niemal padał przed nim na kolana. Zawsze zastanawiałem się, o co w tym chodzi.

- A założymy się? Myślę, że nie byłby on zadowolony, gdyby dowiedział się, co wyprawiasz.

- Po prostu nie mieszaj do tego Ludwiga, a wszyscy będą zadowoleni – bąknął, zdejmując buty i kurtkę. – Gdzie mogę się zakwaterować?

- Kanapa w salonie musi ci wystarczyć.

- A co się stało z moim pokojem?

- To nigdy nie był twój pokój. Poza tym należy on teraz do kogoś innego – poinformowałem go ze stoickim spokojem, obserwując, jak jego głupawy uśmieszek na chwilę rzednie.

- Jak to zajęty? Przez kogo?

- Feliks, pozwól tu na chwilę!

- Nie chcę mieć z twoimi głupimi przyjaciółmi niczego wspólnego – wymamrotał, stając koło mnie i mierząc przybysza znudzonym wzrokiem.

- Sam jesteś głupi, konusie! – krzyknął urażony Gilbert, pokazując na niego palcem wskazującym i rechocząc złośliwie. – Sięgasz mi ledwo do ramienia i jeszcze pyskujesz? Za wysokie progi, kolego.

- Ja chociaż nie wyglądam jak przerośnięty królik – prychnął.

- A chcesz poczuć moją pięść? Zapewniam cię, że to z pewnością nie będzie przyjemne.

- Jeszcze jedno słowo, a twój brat pojawi się tu szybciej, niż się spodziewasz – warknąłem, dosłownie kipiąc chęcią mordu. Gilbert skrzywił się i stanął niemal na baczność.

- Dobrze już, nie denerwuj się tak. Poza tym to jego wina, nie moja.

- Nie istotne, kto zaczął, gdyż i tak pójdzie na ciebie. A teraz idź trochę odpocząć i znikaj stąd, zanim stracę cierpliwość.

- Łamiesz mi serce, Iwan. Ale i tak cię kocham – zaszczebiotał i poszedł do salonu, w połowie drogi odwracając się i posyłając w moją stronę całusa. Pokręciłem głową, zniesmaczony, i spojrzałem na Feliksa.

- Nie przejmuj się nim.

- Dlaczego miałbym to robić? – odparł, odwrócił się na pięcie i zniknął w swoim pokoju. Wiedziałem jednak, że ostatnie słowa wypowiedziane przez Gilberta wytrąciły go z równowagi, może nawet wzbudziły w nim cień zazdrości. Postanowiłem zapytać go o to wieczorem, teraz zaś dołączyłem do mojego gościa. Rozsiadłem się na kanapie i zapaliłem papierosa.

- A więc w takich gustujesz, co? – mruknął, sugestywnie poruszając brwiami. Nic nie odpowiedziałem, co tylko go nakręciło. – Możesz mieć kogo tylko zechcesz. Co widzisz w tym gówniarzu? No, powiedz.

- I tak nie zrozumiesz. Nie mam zamiaru na darmo strzępić języka.

- Doprawdy? Masz mnie za bezrozumną dziwkę myślącą wyłącznie kutasem?

- Tak, tak właśnie myślę. W końcu pieprzysz się z rodzonym bratem, a to o czymś świadczy.

- Skąd ci to przyszło do głowy?

- Choćby stąd, że byliście na tyle nieuważni, żeby pieprzyć się w łazience podczas przerwy pomiędzy jednym a drugim spotkaniem jakiś rok temu. Pamiętasz, prawda? Ludwig musiał cię tam nieźle rżnąć, skoro tak głośno jęczałeś. A potem jak gdyby nigdy nic siedzieliście obok siebie i słuchaliście paplania o gospodarce i innych takich… I pomyśleć, że przed tym myślałem czasami o tym, żeby cię przelecieć.

- Liczę, że zachowasz to dla siebie – warknął w końcu, mierząc mnie wściekłym wzrokiem.

- Och, co to za zła mina? Boisz się, że się komuś wygadam?

- A  jak myślisz? Zdajesz sobie sprawę, ile musieliśmy się natrudzić, żeby zdobyć zaufanie Ruskich? Niemcom nie jest tak łatwo w tych stronach.

- Spokojnie, wyluzuj. Ze względu na szacunek, jakim darzę twojego młodszego, będę milczał. Nie wykluczone jednak, że wykorzystam to kiedyś, by cię szantażować. Jeśli mi podpadniesz, rzecz jasna.

- Braginski, ty skurwysynu, jak dobrze cię znowu widzieć – zaśmiał się Gilbert i z hukiem postawił butelkę wódki na stole.

- Ciebie też – odparłem po chwili i poklepałem go po ramieniu. Zadawałem sobie sprawę, że łączące nas relacje były dość dziwne. Była to istna mieszanka wybuchowa sympatii, nienawiści, niechęci, zrozumienia… a kiedyś nawet nuty pożądania. Na początku uważałem, że nie można zaufać dwójce niemieckich sierot sympatyzujących z komunistami, lecz wspólne szkolenia, jakie przeszliśmy, pozwoliły mi zobaczyć w nich towarzyszy. Szczególnie w Ludwigu, choć w żaden sposób tego nie okazywałem. Gdyby jednak zdradzili, bez mrugnięcia okiem zabiłbym ich. Taki już urok wojny, która trwać będzie do skończenia świata i jeden dzień dłużej.

- Powiedz, co nabroiłeś? Nie bez powodu wysyła się tak dobrego dowódcę na przymusowe wakacje – zagadnął, wyciągając z wysokiego regału dwa kieliszki i przysiadając się do mnie. Położył nogi na stoliku i spojrzał na mnie wyczekująco.

- Można powiedzieć, że moi podwładni okazali się być bardziej uparci, niż przypuszczałem – zacząłem, sięgając po kolejnego papierosa. Zapaliłem go, nie spiesząc się, i mocno zaciągnąłem się gryzącym dymem. – Wiesz, jak to jest. Ty ich przyciskasz, a oni zamiast ulec, jeszcze bardziej się szamoczą i skowyczą o niepodległości i wolności.

- Jednym słowem, twoje metody zawiodły. Kto by pomyślał, że z tych Polaczków taki zawzięty naród…? Co prawda zawsze sprawiali kłopoty, lecz teraz powinni cieszyć się z tego, że ktoś chce im pomóc.

- Problem w tym, że oni nie postrzegają tego jako pomocy – mruknąłem, wrzucając peta do kryształowej popielniczki i odstawiając ją na stolik. – Ich tok rozumowania jest jakiś… inny. To tak, jakbyś mówił jedno, a oni odbierali to całkowicie na opak. Mówisz, że jesteś przyjacielem, a oni widzą w tobie wroga. Mówisz, że chcesz ich chronić, a oni czują się zagrożeni. Mówisz, że ci na nich zależy, a oni myślą, że są ci obojętni…

- A więc o to chodzi. Czyżby twój ukochany nie odwzajemniał twoich uczuć? Masz z nim jeszcze gorzej niż z ludźmi z jego wioski?

- Niczego takiego nie powiedziałem.

- Nie musiałeś – powiedział i jednym ruchem odkorkował butelkę. Napełnił kieliszki po brzegi przezroczystym trunkiem i podał mi jeden z nich. – Doskonale wiem, jak to jest przeżywać nieodwzajemnioną miłość.

- Niby skąd? – zapytałem, patrząc na niego jak na wariata.

- Jak miałem czternaście lat, zakochałem się w mojej koleżance. Była jedyną, która dała mi kosza. W dodatku była dla mnie taka oschła…

- Głupi jesteś – zaśmiałem się, nie wierząc, że jego odpowiedź była aż tak niedorzeczna. – Miej ty godność i rozum człowieka, szwabie.

- A czymże jest godność i rozum w tych czasach? – westchnął, po czym ryknął śmiechem, który wycisnął z jego oczu pojedyncze łzy. Pokręciłem głową, zrezygnowany, i za jednym zamachem opróżniłem swój kieliszek. Po chwili Gilbert uczynił to samo, krzywiąc się przy tym lekko.

- No tak. Skąd ktoś taki jak ty miałby to wiedzieć – stwierdziłem pod nosem i odchyliłem się wygodnie w kanapie.

- Co tam mamroczesz? Nic nie zrozumiałem – bąknął, przysuwając się do mnie. – No, powtórz. A może się boisz?

- Ja? Bać się ciebie? Chyba śnisz – odparłem, hardo zaglądając w jego szkarłatne tęczówki, w których po chwili odmalowała się niepewność i uległość. Na ten widok uśmiechnąłem się nieco i uszczypnąłem go w policzek, zostawiając na nim dość spory, czerwony ślad. – Oj Gilbert, Gilbert. Dzieciak z ciebie.

- Ale za to jaki przystojny! – wykrzyknął i napełnił nasze kieliszki.

- Musicie pić od samego rana? – usłyszałem nagle znudzony głos Feliksa, który stanął w progu i mierzył nas wzrokiem.

- To tak tylko na rozgrzanie się – odpowiedziałem i jak gdyby nigdy nic łyknąłem swoją porcję alkoholu.

- A może się do nas dołączysz? – zaproponował Gilbert

- Nie, dzięki. Nie zniżę się do tego poziomu.

- Księżniczka się znalazła. Po prostu nie umiesz pić i tyle.

- Nawet jeśli, to co z tego? Nie podpuścisz mnie w ten sposób, króliku.

- Osz ty mała…

- Ostrzegam cię, Gilbercie, że telefon jak najbardziej działa i w każdej chwili mogę z niego zrobić użytek.

- Jesteś dla mnie taki niesprawiedliwy! Przecież to on ewidentnie zaczął!

- Chyba określiłem się dość jasno – powiedziałem dobitnie i wstałem. Wziąłem napoczętą butelkę i poszedłem z nią do gabinetu. – Przyjdź do mnie, jak tylko skończysz przygotowania do obiadu – powiedziałem do Feliksa, gdy koło niego przechodziłem, i powędrowałem korytarzem do swojej pustelni, nucąc pod nosem melodię piosenki, której tytułu zapomniałem dawno temu.

    Część 3

Ok, ludzie. Jako że w ostatnich dniach wena mi sprzyjała, po czym wyczerpała się nagle i bezlitośnie, więc wrzucam tylko to. Myślałam, że będzie dobrze, więc szykowałam się na wstawienie jakiegoś dłuugiego (dla odmiany) postu, no ale nie wyszło T~T. Mam więc nadzieję, że to na jakiś czas was zadowoli, bo nie mam pojęcia kiedy znowu będę mogła wrócić do pisania. Także proszę o cierpliwość :3
A teraz GERMANCEST TIME! ♥

Nie no, kocham ten paring ♥ Chyba wezmę się kiedyś za opisanie tego ich incydentu w toalecie, którego świadkiem był Iwan :D