Z pamiętnika Iwana. Wpis czwarty

21 marca 1932r.

Дорогой дневник!

Dziś mój ojciec musiał wyjechać. Ucieszyłem się, bo miał mi dzisiaj udzielać jakichś swoich beznadziejnych lekcji. Pewnie znowu skończyłoby się na tym, że by mnie pobił. Ale przedtem musiałbym znosić pranie mózgu, niezbyt efektywne zresztą. Zamiast tego mogę w spokoju siedzieć w swoim pokoju i czytać książkę, którą udało mi się zdobyć kilka miesięcy temu. Nawet nie wiem, jaki ma tytuł. Znalazłem ją na strychu u cioci Natalii. Nie ma okładki, brakuje też kilku stron, dla mnie liczy się jednak zawarta w niej historia. Opowiada ona o mężczyźnie, którego wywieziono z jego ojczystego kraju, a który za wszelką cenę stara się wrócić do domu. Po drodze poznaje wielu ludzi, a także odkrywa sens życia i to, że nigdy nie można mówić nigdy. Na końcu umiera, widząc swoją żonę i dzieci. I choć czytam tę książkę czwarty raz, to zawsze odkrywam w niej coś nowego, coś, czego wcześniej nie zauważyłem. Nigdy nie smuci mnie jednak śmierć głównego bohatera. Co innego, gdyby nie udało mu się spełnić swojego marzenia. Wtedy okazałoby się, że wszystko, w co wierzył, było kłamstwem, a ludzkie pragnienia to tylko głupie, nic nieznaczące mrzonki.

Za każdym razem zaczynam się też zastanawiać, o czym ja marzę. Co jest moim pragnieniem? I wtedy dochodzę do wniosku, że nie wiem. Że nigdy nie dano mi szansy, by się nad tym zastanowić. Że nikogo to nigdy nie interesowało, i prawdopodobnie nigdy nie zainteresuje. Że jestem tylko narzędziem, które stworzono do konkretnego celu, i że nie mam wpływu na to, co się ze mną stanie. Najgorsze jest jednak to, że coraz mniej mi to przeszkadza. Kiedyś chciałem się buntować, uciec, uwolnić się od tego. Dziś dochodzę do wniosku, że to wbrew pozorom wcale nie jest takie złe, jak na początku zakładałem. Że tylko głupiec odrzuciłby taką szansę. Jest tylko jedno ale. Nigdy nie zamierzam się w tym zatracić, tym samym wypierając się prawdziwego siebie. Do końca pozostanę sobą, nawet jeśli cały świat odwróci się do mnie plecami.

Dlaczego więc czuję się tak niespokojny? Dlaczego tak bardzo się boję, że nie uda mi się tego osiągnąć, i że obudzę się pewnego dnia, będąc zupełnie innym człowiekiem? Dlaczego tak bardzo wątpię we własne siły? Nie chcę się poddać, ale co, jeśli nie będę miał wyjścia? Czy znajdzie się ktoś, kto poda mi wtedy dłoń i pomoże mi wstać?

Wpis piąty

Jak widać, znalazłam nową czcionkę, która właściwie jest inną wersją tej poprzedniej... no i wygląda lepiej, przynajmniej dla mnie, a także o wiele łatwiej się ją czyta. Jutro zajmę się edycją pozostałych trzech notek, żeby wszystkie wyglądały tak samo, bo tak głupio, żeby nagle się czcionka zmieniła...

A tak w ogóle, to jestem bardzo zmęczona, ale po prostu musiałam wrzucić tę notkę, bo nie wiadomo, kiedy miałabym na tyle wolnego czasu i chęci, żeby to zrobić w innym terminie. Wiem, że jest krótka i właściwie o niczym, ale w sumie taki już ma charakter to opowiadanie. W kolejnym "Pamiętniku..." będzie jakaś większa akcja, no drama w każdym razie, już nawet mam do niego wstęp, wystarczy tylko to rozwinąć. Planuję się w nim rozpisać, no i tatuś Iwana pokaże trochę, na co go stać. No chyba że mi nie wyjdzie i stwierdzę, że jednak odłożę to na inny termin. Wtedy znowu będzie nudno :/

Jeszcze jedna informacja. Kolejny rozdział "Życia online" się pisze, powili ale jednak. Jak dobrze pójdzie, to już niedługo się tu pojawi. No, może nie tak niedługo, ale cii.

Mam też do was jedno pytanko. Od jakiegoś czasu piszę sobie opko, którego akcja dzieje się w Las Vegas, a bohaterami są postaci z anime, jakim jest "One piece". Główny paring tego tworu to Doflamingo x Crocodile. Pytam więc, czy ktokolwiek by to chciał czytać? Bo w sumie sama nie wiem, czy to tu wstawić. Nie mogę się zdecydować po prostu. Dlatego liczę, że nie olejecie mojego pytania i ktokolwiek mi na nie odpowie c:

A teraz tak patrzę, i wychodzi na to, że te moje bezsensowne wywody są dłuższe niż sam wpis z "Pamiętnika...". Top żenal po prostu :c

Dobra, idę spać, bo zaczynam gadać głupoty. Też tak macie, że jak jesteście naprawdę padnięci, i chce wam się spać, ale tak naprawdę, to gadacie dziwne rzeczy i potraficie być szczerzy aż do bólu? Bo ja tak mam. I współczuję mojej przyjaciółce, która nie raz musiała mnie taką znosić. Albo dopiero co obudzoną mnie. Albo taką zaspaną na maksa... To dopiero jest hardkor XD Dobra, idę, bo te moje dopiski zmierzają w dziwnym kierunku... Pozdrawiam wszystkich i do następnej notki! :3