Z pamiętnika Iwana. Wpis drugi

16 marca 1932r.

Дорогой дневник!

Przez te cholerne plecy znowu nie mogłem się skupić na nauczaniu. Oczywiście nie obeszło się bez bicia linijką po dłoniach, z czego wyraźnie zadowolony był mój nauczyciel. Mój ojciec specjalnie zatrudnił kogoś, kto nie będzie się powstrzymywał przed używaniem przemocy. Dobrze, że mam prywatne nauczanie w domu, nie wiem, czy dałbym radę tak spokojnie znosić te wszystkie upokorzenia, mając świadomość, że patrzą na mnie inni ludzie. Tego też nie lubię. Tych wszystkich oczu wpatrzonych we mnie, jakby czegoś oczekujących, liczących, że się potknę i będą mogli mnie dopaść jak wygłodniałe rekiny. Kiedyś mnie to nawet przerażało. Teraz jest mi to obojętne, bo wiem, że i tak nic mi nie zrobią. Są na to za słabi. Szybko zginą, nikt o nich nie usłyszy, pewnie też nikt nie zapłacze nad ich ciałami.

Ciekawe, jak to jest być dorosłym i robić wszystkie te rzeczy, do których tak mnie szykują. Chyba nie mogę się tego doczekać. Ostatnio coraz częściej się nad tym zastanawiam. Czy będę wspaniałym żołnierzem, który zacznie w ekspresowym tempie piąć się po szczeblach kariery, czy może wręcz przeciwnie, skończę tak samo jak reszta tych nieudaczników? Ojciec oczywiście każe mi wierzyć w tę pierwszą opcję, ale co on tam wie. On tylko zaspokaja swoje chore ambicje. Sam skończył dość marnie, więc próbuje dodać sobie chwały mną. Czasem naprawdę chciałbym skończyć na dnie tylko dlatego, by zobaczyć rozpacz i zawód na jego twarzy. Ale wtedy myślę sobie, że nie warto. Lepiej stać się potężnym, by zmiażdżyć go, zniszczyć, spojrzeć na niego z góry. Tak jak on zawsze na mnie patrzył.

Trochę mnie to męczy. Choć właściwie powinienem napisać, że w dalszym ciągu jest to dla mnie męczące. Z każdym dniem, tygodniem, miesiącem, rokiem coraz mniej, ale dalej męczące. Chciałbym w ogóle przestać czuć, stać się maszyną, przestać przejmować się pierdołami, by móc skupić się na tym, na czym powinienem. Bycie żołnierzem nie jest takie łatwe, jak to się wydaje z opowieści. Każdy dzieciak myśli, że wystarczy dzielnie ścisnąć broń i przeć naprzód, nie bojąc się podjąć ryzyka. Po prostu być i bawić się w bohatera. Niestety, rzeczywistość jest inna. Mój nauczyciel zadał mi dwa podstawowe pytania, i zadaje je do tej pory. Po pierwsze, czy jestem gotowy oddać swoje życie dla dobra ojczyzny i wszystkiego, co z nią związane. Po drugie, czy jestem gotowy zabrać życie dla dobra ojczyzny i wszystkiego, co z nią związane. Zawsze odpowiadam, że to zależy, czy ojczyzna będzie tego warta. I zawsze obrywam po łapach. Jeszcze nie udało mu się mnie złamać, bym odpowiedział „tak” na oba te pytania. Nawet jego nudne wywody nie pomagają. Związek Radziecki jest jak nasza własna matka, musimy go kochać, opiekować się nim, być gotowym na poświęcenie w jego imieniu, mówi, a ja śmieję się pod nosem, za co również mi się dostaje. Ale jak ja mam zareagować? Kiwać głową z wielkimi z zachwytu oczami i z szerokim uśmiechem chłonąć wszystkie te bzdury? Nie jestem taki. Mam swój rozum i potrafię samodzielnie myśleć. Ciocia mówi, że to mnie zgubi, i że powinienem nauczyć się nad tym panować. Że jeśli chcę zostać kimś w tym świecie, muszę wtopić się w tłum pod pewnymi względami. Oni nie lubią indywidualistów, mówi. A ja jej wierzę. Nie potrafię po prostu porzucić swojej dumy i ugiąć się. Może z wiekiem się tego nauczę. A może wręcz przeciwnie, do końca pozostanę sobą?

Jest jeszcze coś, co zawsze mnie denerwuje. To całe gadanie o tym, że wszyscy są równi. To bzdura. W życiu nie uznam się za równemu komuś, kto kompletnie pozbawiony jest wszelakich ambicji, planów, możliwości. A taka jest właśnie większa część dzisiejszej młodzieży. Nie raz ich widziałem. Tych tak zwanych moich rówieśników. Są żałośni. Jestem od nich sto, nie, tysiąc razy lepszy. Podczas gdy oni jak gdyby nigdy nic bawią się i trwonią czas, ja rozwijam się, pnę się do góry. Nie chcę stać w miejscu. Zdaję sobie sprawę, że tę postawę wbił mi do głowy mój ojciec, i szczerze jej nienawidzę, ale wiem, że dzięki temu uda mi się osiągnąć znacznie więcej, i że wszyscy ci, którymi gardzę, będą kiedyś podlegać moim rozkazom. A wiadomo, że  wtedy nikt mi się nie sprzeciwi, i że zawsze będzie tak, jak ja chcę. Jeszcze nie do końca wiem, co to oznacza, ale jedno jest pewne. Władza to ogromne możliwości. A ja chcę się przekonać, jak to jest je mieć. 

        Wpis trzeci

No cóż, tym razem też nie wyszło jakoś super długaśnie, ale mam nadzieję, że nie gniewacie się aż tak bardzo. Chyba musicie się przyzwyczaić, że notki Pamiętnika będą do przeczytania w dwie minuty... :/

Mam też nadzieję, że nie ma w tym rozdziale żadnych rażących błędów czy literówek, bo nie mam jakoś siły na kolejne sprawdzanie tekstu, a chcę wstawić ten rozdział skoro go już wyskrobałam...